Η ΕΕ μετασχηματίζεται σε ένα τεράστιο στρατόπεδο συγκέντρωσης για πρόσφυγες και μετανάστες.

του Δημήτρη Καζάκη

Οι υπουργοί Εσωτερικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης συμφώνησαν να δώσουν καταφύγιο σε 120.000 πρόσφυγες από την εμπόλεμη ζώνη στη Μέση Ανατολή και τις εμφύλιες συρράξεις, ενώ συνεχίζεται η διαμάχη για τα ποσοστά που κάθε χώρα θα αναλάβει.

«Αυτό που έχουμε αποφασίσει σήμερα είναι ένα σημαντικό δομικό στοιχείο, αλλά όχι περισσότερο," δήλωσε ο υπουργός Εσωτερικών της Γερμανίας Τόμας ντε Μεζιέρ στους δημοσιογράφους. «Δεν είναι μόνο θέμα της μετεγκατάστασης 120.000 ανθρώπους που έχουν ανάγκη από βοήθεια, χρειαζόμαστε πιο θεμελιώδεις λύσεις."

Ετοιμάζουν κοινοβουλευτική δικτατορία

του Δημήτρη Καζάκη

Μέσα στο καλοκαίρι και υπό το "σιδηρούν παραπέτασμα" των ΜΜΕ ψηφίστηκε το χειρότερο μνημόνιο των τελευταίων χρόνων. Ο λόγος δεν είναι μόνο το γεγονός ότι θα υπάρξουν νέα κουρέματα συντάξεων, μισθών, κοινωνικών δαπανών, κοκ. Ποιός στ' αλήθεια μπορεί να πιστεψει σήμερα ότι μπορεί να περισώσει τη δουλειά του, ή τη σύνταξή του υπό καθεστώς μνημονίων;

Τι νέο έφερε το καινούργιο μνημόνιο; Για πρώτη φορά από το 2010 κανείς δεν τολμά να υποσχεθεί ούτε καν τα παραμύθια που υποσχόταν στα προηγούμενα μνημόνια. Τα προηγούμενα μνημόνια συνοδεύονταν από υποτίθεται "αναλογιστικές μελέτες" ή έστω εκτιμήσεις για τα οφέλη στο χρέος και στην οικονομία που δήθεν θα έφερνε η εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών. Φυσικά επρόκειτο για παραμύθια. Αλλά μας έλεγαν ότι έτσι και εφαρμόσουμε το πρώτο μνημόνιο στις αρχές του 2011 η ελληνική οικονομία θα γνώριζε άνοδο και το χρέος θα άρχιζε να πέφτει. Η περίφημη απελευθέρωση των επαγγελμάτων θα προσέθετε χιλιάδες θέσεις εργασίας και θα πρόσθετε ποσοστά ανόδου στο ΑΕΠ, κοκ.

Τα ίδια και χειρότερα με το δεύτερο μνημόνιο. Το 2015 κανονικά θα έπρεπε να έχουμε 2,5% άνοδο του ΑΕΠ και μείωση του δημόσιου χρέους στο 160% επί του ΑΕΠ. Άστε τις επενδύσεις και... τις θέσεις εργασίας. Όλα αυτά ως ευεργετήματα από την πιστή εφαρμογή της 2ης φάσης των μνημονιακών πολιτικών.

Σήμερα, με το δημόσιο χρέος να καλπάζει στα 180% του ΑΕΠ, την ανεργία να φλερτάρει το 27% -παρά τα μαγειρέματα της ευνουχισμένης ΕΛΣΤΑΤ- και την οικονομία να συρρικνώνεται τουλάχιστον κατά 2,5% φέτος, τα κόμματα του δοσιλογισμού δεν τολμούν ούτε καν να εμφανίσουν ανάλογες "μελέτες" για την τριετία 2016-2018. Έτσι οι Έλληνες καλούνται να φορτωθούν κοντά στα 90 επιπλέον δις ευρώ σε χρέος από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, χωρίς να καν φρούδες ελπίδες.

Ο λόγος είναι απλός. Ακόμη κι αν επιτευχθούν όλοι οι δημοσιονομικοί στόχοι του νέου προγράμματος, το 2018 το δημόσιο χρέος θα έχει ξεπεράσει 190% του ΑΕΠ, ενώ η οικονομία θα έχει επιπλέον συρρικνωθεί τουλάχιστον κατά 10%. Η ανεργία θα έχει ξεφύγει από κάθε όριο, ακόμη κι αν η ΕΛΣΤΑΤ θα την εμφανίζει δήθεν σταθερή στα 27%. Ενώ η εξαθλίωση θα έχει πάρει τραγικές καταστάσεις. Στο τέλος του 2018 πάνω από τα μισά νοικοκυριά θα χρειάζονται κρατική υποστήριξη για να μην αναζητούν τα προς το ζειν από τις φιλανθρωπικές οργανώσεις.

Ωστόσο, η πιο σημαντική εξέλιξη του νέου μνημονίου είναι, αφενός, ο νέος Οργανισμός ιδιωτικοποιήσεων (ξεπουλήματος) που θα πρέπει να εκποιήσει 50 δις ευρώ δημόσια περιουσία. Για να αντιληφθούμε το μέγεθος του ξεπουλήματος, αρκεί να αναφέρουμε ότι η Γενική Κυβέρνηση (ευρύτερος δημόσιος τομέας) το πρώτο τρίμηνο του 2015 είχε ως χρηματοπιστωτική περιουσία με τη μορφή των εισηγμένων μετοχών αξίας 14,6 δις ευρώ. Από αυτές τα 2,3 δις είναι εισηγμένες μετοχές των πρώην ΔΕΚΟ και άλλων μη χρηματοπιστωτικών εταιρειών. Ενώ τα 12,2 δις ευρώ είναι οι εισηγμένες μετοχές των συστημικών τραπεζών που πήρε το δημόσιο έναντι των 40 δις ευρώ ανακεφαλαιοποίηση του 2013-2014.

Ενώ η χρηματοπιστωτική περιουσία της Γενικής Κυβέρνηση με τη μορφή των μη εισηγμένων μετοχών και μεριδίων ανερχόταν το πρώτο τρίμηνο του 2015 σε 20,9 δις ευρώ. Πρόκειται για οργανισμούς του δημοσίου, φορείς υγείας, παιδείας, άμυνας, και υποδομές (λιμένες, δίκτυα, αεροδρόμια, κοκ). Με άλλα λόγια ολόκληρη η χρηματοπιστωτική περιουσία του δημοσίου ανερχόταν το πρώτο τρίμηνο του 2015 σε 35,5 δις ευρώ. Και οι δανειστές ζητάνε, πέρα από το ΤΑΙΠΕΔ, άλλα 50 δις ευρώ σε εκποίηση. Που θα βρεθούν αυτά; Ακόμη κι αν εκποιηθεί ολόκληρη η δημόσια περιουσία μαζί με σχολεία, πανεπιστήμια, υποδομές, εγκαταστάσεις ενόπλων δυνάμεων, κοκ, δεν φτάνουν τα 50 δις ευρώ. Με τη μέθοδο αυτής της εκποίησης στην Ελλάδα δεν θα μείνει απολύτως τίποτε. Ούτε καν FIR.

Μια δεύτερη καινοτομία του νέου μνημονίου είναι ολοκληρωτική απόσπαση των λειτουργιών του κράτους από την εποπτεία των συντεταγμένων οργάνων της ελληνικής πολιτείας. Στο νέο μνημόνιο προβλέπεται ακόμη και η εξάλειψη του ελέγχου των δημοσιονομικών της χώρας, αλλά και του κρατικού προϋπολογισμού, από το Ελεγκτικό Συνέδριο. Με δεδομένο ότι ο έλεγχος από τον κοινοβούλιο έχει καταντήσει λιγότερο από εικονικός, ο αποκλεισμός του Ελεγκτικού Συνεδρίου από τον έλεγχο των δημοσιονομικών, αφαιρεί ακόμη και την ελάχιστη δυνατότητα εποπτείας και ελέγχου προς όφελος του δημοσίου συμφέροντος και των Ελλήνων πολιτών.

Με τον τρόπο αυτό το ελληνικό κράτος μετατρέπεται σε μηχανισμό διοικητικής και δημοσιονομικής επιβολής στα χέρια ανεξάρτητων και ανεξέλεγκτων ιδιωτικών οργάνων, που καθορίζονται από τους δανειστές και την αγορά. Η ίδια η έννοια του δημοσίου συμφέροντος καταργείται υπέρ των δανειστών και η δημόσια διοίκηση ιδιωτικοποιείται σε τέτοιο βαθμό, ώστε να κάνουν απόλυτο κουμάντο οι απεσταλμένοι και τα κλιμάκια των Θεσμών εξ Ευρώπης.

Κανένας πολίτης, κανένα όργανο της δικαιοσύνης, κανένα συντεταγμένο όργανο της πολιτείας δεν θα μπορεί να ασκήσει έλεγχο, να παρέμβει στα δημοσιονομικά της χώρας, ή έστω να αντιδράσει ενάντια στις αδικίες και στην πλήρη ασυδοσία της εκτελεστικής εξουσίας. Υπέρτατος νόμος, το συμφέρον των δανειστών και οι δεσμεύσεις έναντί τους.

Γιατί όλα αυτά; Οι δανειστές θέλουν μια τόσο μεγάλη σε αριθμό βουλευτών, συμπαγή, συνεκτική και πειθήνια κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η οποία να μπορεί να αποδεχθεί την κατάλυση του εθνικού κράτους, όπως σχεδιάζει το νέο Ευρωπαϊκό Ράιχ. Μέσα από αυτές τις εκλογές το σύστημα κατοχής με τα κόμματα πρωτίστως των δωσιλόγων, επιδιώκουν να νομιμοποιήσουν την κατάλυση της έννομης συνταγματικής τάξης στη χώρας μας. Επιδιώκουν να νομιμοποιήσουν την κατάλυση της ίδιας της κρατικής υπόστασης της Ελλάδας υπέρ των Θεσμών της ΕΕ.

Μην ξεχνάμε ότι οι ηγέτες του νέου ιμπεριαλιστικού άξονα στην Ευρώπη, έχουν ζητήσει να υπάρξει στην ευρωζώνη μια κυβέρνηση, ένα κοινοβούλιο και ένα ταμείο για όλα τα κράτη-μέλη (βλέπε την παρέμβαση Ολάντ στην Journal du Dimanche, 19/7/2015). Ενώ στις Βρυξέλλες, 22 Ιουνίου φέτος, οι πέντε Πρόεδροι – ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Jean-Claude Juncker, από κοινού με τον Πρόεδρο της Συνόδου Κορυφής για το ευρώ, Donald Tusk, τον Πρόεδρο του Ευρωομάδας, Jeroen Dijsselbloem, τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Mario Draghi και τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Martin Schulz – έδωσαν στη δημοσιότητα τα σχέδιά τους για την κατάλυση των εθνικών κρατών μέσα από την συγκέντρωση όλης της κυβερνητικής εξουσίας στα όργανα της ΕΕ έως το 2025.

Αιχμή του δόρατος αυτής της επιστροφής της Ευρώπης στην εποχή των Ράιχ, είναι η Ελλάδα. Αυτό το νόημα έχει η υπαγωγή της Ελλάδας στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας. Επομένως ο ευρωπαϊκός άξονας έχει ανάγκη μια τόσο πειθήνια, συμπαγή και εξαγορασμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, που να δέχεται τα πάντα στο όνομα της "ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης". Χωρίς αντιρρήσεις, διαφοροποιήσεις, ή έστω τσιριμόνιες και πολιτικαντισμούς. Να δέχεται τα πάντα, ακόμη και τον εθνικό ακρωτηριασμό της Ελλάδας για το καλό της "ευρωπαϊκής προοπτικής". Άλλωστε ο κ. Παυλόπουλος ως ΠτΔ μας το λέει κάθε τόσο, τα σύνορα της Ελλάδας δεν της ανήκουν. Ανήκουν στην ΕΕ.

Για να τα πετύχουν όλα αυτά χρειάζονται εκτός από μια πειθήνια συμπολίτευση και μια εντελώς ακίνδυνη αντιπολίτευση. Έχοντας ένα παντελώς εικονικό κοινοβούλιο όπου ο δοσιλογισμός της συμπολίτευσης δεν αποτελεί πρόβλημα για μια αντιπολίτευση που καταγγέλλει και μένει στη γωνιά της, είναι το ιδανικό για να επιβληθεί στην Ελλάδα μια δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα. Αυτό ακριβώς που χρειάζονται οι Θεσμοί της ΕΕ για να περάσουν τα σχέδιά τους. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σ' ολόκληρη την Ευρώπη.

Θέλουν λοιπόν να μας στερήσουν το δικαίωμα να υπάρχουμε σαν κυρίαρχος και ανεξάρτητος λαός. Το δικαίωμα να μας ανήκει ο τόπος μας, τα πατρώα μας, η πατρίδα μας. Το δικαίωμα να ζούμε εμείς και η οικογένειά μας με αξιοπρέπεια.

Θέλουν να συνηθίσουμε σ' ένα αδίστακτο καθεστώς όπου ο άνθρωπος υποβιβάζεται σε υποζύγιο και ζει υπό προθεσμία. Να μας φαίνεται φυσιολογικό και αναπόδραστο να βλέπουμε τους δικούς μας να χάνονται ελλείψει φροντίδας και τα παιδιά μας να φεύγουν για πάντα ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω τους.

Μας μαθαίνουν ότι η γενοκτονία ενός λαού ισοδυναμεί με την σωτηρία του κι ότι μπορούμε να ζήσουμε στον τόπο μας όχι σαν νοικοκύρηδες, αλλά σαν κούληδες και υποταχτικοί μιας εντελώς απόμακρης και ξένης εξουσίας που εκπορεύεται από τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο, την Ουάσιγκτον. Είναι νομοτέλεια, μας λένε, όπως κάποτε κάποιοι άλλοι έλεγαν στους προγόνους μας ότι είναι γραφτό να μείνουν ραγιάδες.

Γι' αυτό κι όποιος τρέμει να διεκδικήσει την ελευθερία του, το δικαίωμα να είναι νοικοκύρης στον τόπο του, ας ψηφίσει με γνώμονα πόσο βαμμένος δεξιός, ή αριστερός είναι. Ας βολευτεί με το λιγότερο κακό, νομίζοντας ότι έτσι τιμωρεί κάποιον άλλο κι όχι τον εαυτό του.

Όποιος όμως μετρά την ευθύνη του απέναντι στους δικούς του και στην πατρίδα του, πάνω και πέρα από κάθε άλλο πιστεύω, τότε θα ψηφίσει με το νου και την καρδιά του. Θα ψηφίσει για μια ανεξάρτητη, κυρίαρχη και ευημερούσα Ελλάδα μακρυά από την χούντα της ευρωζώνης που στήθηκε για τραπεζίτες και εξαγορασμένους πολιτικούς κάθε λογής και απόχρωσης. Δηλαδή, θα ψηφίσει ΕΠΑΜ.

http://seisaxthia-epam.blogspot.gr

ΕΠΑΜ - Ο Δ. Καζάκης στην ΕΡΤ2 στις 16 Σεπ 2015

Δεν ψάχνουν για ψηφοφόρους, αλλά για συνενόχους!

του Δημήτρη Καζάκη

Η χθεσινή αμερικανιά (ελληνιστί debate) έδειξε το ποιόν του πιο εκφυλισμένου κομματικού συστήματος στην Ευρώπη. Και μόνο η σκέψη για ένα δημόσιο debate με απλούς πολίτες -χωρίς προεπιλογή- να ρωτούν, όπως γίνεται στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ, αντί για τους γνωστούς στημένους δήθεν δημοσιογράφους, οδήγησε σε πανικό τα επιτελεία όλων των κομμάτων. Τους πιάνει σύγκρυο μπροστά σε κάθε σκέψη που τους θέλει αντιμέτωπους με απλούς πολίτες.

ΑΓΩΝΙΑ, ΑΠΑΘΕΙΑ, ΑΠΟΡΙΑ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Απερίγραπτο είναι το κράμα συναισθημάτων, με το οποίο σχεδόν σύσσωμος ο ελληνικός λαός αντιμετωπίζει τις βουλευτικές εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου. Το κυρίαρχο συναίσθημα είναι η αγωνία. Ολοι οι Ελληνες αγωνιούν για το μέλλον τους, για το μέλλον των παιδιών τους. Η πλειοψηφία του λαού μας μισεί βαθύτατα τη Γερμανία, αντιλαμβάνεται ότι αυτή είναι ο κύριος εχθρός της πατρίδας μας. Ταυτόχρονα όμως ένα πρωτοφανές ποσοστό του πληθυσμού βρίσκεται σε πολιτική αμηχανία, μη γνωρίζοντας υπέρ τίνος κόμματος πρέπει να ψηφίσει, αν θέλει να αντισταθεί στο Βερολίνο.

Η παταγώδης αποτυχία του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και της αντιμνημονιακής στα λόγια κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ είχε μοιραίες πολιτικές επιπτώσεις. Η «μνημονιακή κωλοτούμπα» και η μεταπήδηση στο μνημονιακό στρατόπεδο του πρωθυπουργού και της αριστερής κυβέρνησής του δεν έδειξαν μόνο ότι η «Αριστερά του ευρώ» του ΣΥΡΙΖΑ είναι παντελώς ανίκανη να ασκήσει διαφορετική πολιτική από εκείνη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Το σημαντικότερο είναι ότι σκότωσαν την ανοιχτά εκπεφρασμένη ή μύχια, ακόμα και για μερίδα των ψηφοφόρων της Δεξιάς, ελπίδα όλου του ελληνικού λαού ότι η «κυβερνώσα Αριστερά» του Αλέξη Τσίπρα θα κατόρθωνε να ελαφρύνει λίγο το μαρτύριο των Ελλήνων.

Σφίγγει τη θηλιά του ευρώ η έκθεση των 5 προέδρων

Θερμή υποδοχή βρήκαν από την γερμανίδα καγκελάριο, Άνγκελα Μέρκελ, οι δηλώσεις του ευρωπαίου επίτροπου Οικονομικών Υποθέσεων, Πιερ Μοσκοβισί, την Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου με τις οποίες επανέφερε το θέμα της οικονομικής διακυβέρνησης της ευρωζώνης. Με βάση τα όσα είπε, η ευρωζώνη των 19 κρατών χρειάζεται να αποκτήσει δική της κυβέρνηση, δικό της κοινοβούλιο, δικό της υπουργό Οικονομικών, ακόμη και ξεχωριστό προϋπολογισμό.

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Η υλοποίηση αυτών των προτάσεων θα διασπάσει την ΕΕ, μεταφέροντας το κέντρο βάρους της ολοκλήρωσης στην ευρωζώνη, με αποτέλεσμα όσα κράτη μέλη δεν χρησιμοποιούν το κοινό νόμισμα να υποβαθμιστούν. Πρόκειται για προοπτική που δεν προκαλεί και ιδιαίτερο ενθουσιασμό  σε άλλες πρωτεύουσες, όπως στο Λονδίνο για παράδειγμα που και στο παρελθόν επιχείρησε να αποτρέψει ανάλογες διαδικασίες. Από την άλλη, για τη Γερμανία και τους δορυφόρους της ως ζητούμενο αναδεικνύεται η εμβάθυνση της ολοκλήρωσης. Κι ειδικότερα, η ουσιαστική υπαγωγή κάθε πλευράς της οικονομικής πολιτικής των 19 κρατών σε ένα κεντρικό ευρωπαϊκό σχεδιασμό που θα καταργήσει και τους εναπομείναντες βαθμούς ελευθερίας που συνεχίζουν να απολαμβάνουν εθνικές κυβερνήσεις και κράτη.

ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ!

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Στενοχωριέται κανείς να πρέπει να γράψει αυτά τα πράγματα. Για κάθε πατριώτη ‘Ελληνα είναι οδυνηρό (και όχι πάντα εντελώς ακίνδυνο) να ανατμήσει την τραγική πραγματικότητα που βιώνουμε, να βγάζει τη μάσκα από τα γεγονότα και τους ανθρώπους, να απομυθοποιεί πολιτικούς και οντότητες που τις πίστεψε ένας ολόκληρος λαός ή και ο ίδιος. Αλλά ποιος άλλος δρόμος υπάρχει; Μας έχουνε πάρει σχεδόν τη χώρα. Τουλάχιστο να σώσουμε το μυαλό μας. Μόνο αν έχουμε το θάρρος να δούμε κατάματα την πραγματικότητα, μπορούμε και να την πολεμήσουμε.  

Η ελληνική τραγωδία αυτού του καλοκαιριού συνιστά βαρύ πραξικόπημα κατά της θέλησης του ελληνικού λαού και μεγάλο θρίαμβο της Αυτοκρατορίας. Οι εκλογές δεν είναι παρά ένας ακόμα κρίκος στην αλυσίδα πραξικοπημάτων κατά της δημοκρατίας στην Ελλάδα που ακολούθησαν το δημοψήφισμα.

«Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ GREXIT»

ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΙΓΓΛΕΣΗ* ''Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ GREXIT: ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ''

Ύστερα από πεντέμισι χρόνια εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών, η Ελλάδα βρίσκεται σ’ ένα θανάσιμο αδιέξοδο. Η παραγωγική βάση της οικονομίας έχει διαλυθεί, ο λαός φτωχοποιείται και εξαθλιώνεται, ενώ το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο απεργάζεται σχέδια – ιδιωτικοποιήσεις τα λένε – για την αρπαγή, αντί «πινακίου φακής», των στρατηγικών υποδομών και του φυσικού πλούτου της χώρας, στερώντας της έτσι τα εργαλεία μιας μελλοντικής ανάπτυξης.  

Η Ελλάδα πρέπει να βγει από τη μέγγενη του ευρω-μάρκου και να αποκαταστήσει την εθνική κυριαρχία της, εισάγοντας σε κυκλοφορία το δικό της νόμισμα, ώστε να πάψει να αποτελεί αποικία χρέους των δανειστών και των διεθνών αγορών. Ο Τζορτζ Φρίντμαν, ιδρυτής του ιστότοπου Stratfor στο βιβλίο του «Η Επόμενη Δεκαετία» γράφει : «Ένα έθνος που δεν ελέγχει το χρηματοπιστωτικό του σύστημα έχει χάσει την κυριαρχία του».  

Η Νομισματική Πολιτική και το Εθνικό Νόμισμα

του Σπύρου Στάλια

Η πλήρης άσκηση της Νομισματικής Πολιτικής και της Δημοσιονομικής Πολιτικής από μια Κυβέρνηση, είναι αυτή που καθιστά ένα κράτος επικυρίαρχο. Η Ελλάδα, από την στιγμή της εισόδου της στην ευρωζώνη έπαψε να είναι επικυρίαρχη. Δεν ασκεί νομισματική πολιτική, και λίαν περιορισμένα ασκεί την δημοσιονομική πολιτική.

Αυτή είναι και η πραγματική αιτία της κατάρρευσης της, και η αιτία που τα προγράμματα της λιτότητας είναι μάταια και την οδηγούν σε μακροχρόνια συντριβή.

Είναι κάτι, που οι τυφλοί από αγραμματοσύνη και δουλικότητα πολιτικοί προς τους τραπεζίτες, δεν μπορούν να αντιληφθούν. Νομίζουν ότι μόνο με την εισοδηματική πολιτική, εξευτελιστικούς μισθούς και μεροκάματα, θα αντιμετωπίσουν την κρίση. Είναι οικονομικά, τουλάχιστον ανιστόρητοι.

Περί Μετωπικής Συμπόρευσης

του Θεμιστοκλή Συμβουλόπουλου*

Πολλές οι φωνές σήμερα για ενότητα και δημιουργία Μετώπου. Όμως:

Τι πρέπει να εξυπηρετεί, να ωφελεί αυτή η ενότητα; Μια απλή συνεργασία ή συμπόρευση διάφορων σχημάτων απλά για να παραταχθεί μπροστά στους πολίτες ένα ακόμα συνεργατικό σχήμα, δημιουργώντας την αίσθηση ή την ψευδαίσθηση της συμπα-ράταξης και της ενότητας που επιτεύχθηκε σε συναντήσεις σε κλειστά γραφεία διαπραγματεύσεων; Μπορούν τέτοιες συμφωνίες να ενώσουν τον λαό μας, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα πλατύ πλειοψηφικό ρεύμα αντιμετώπισης της πιο βάρβαρης νεοφιλελεύθερης πολιτικής και της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας;

Το κωλόπαιδο του Γερμαναρά...

του Δημήτρη Καζάκη

«Πολλές φορές τα ΌΧΙ στην ιστορία έχουν οδηγήσει σε εξελίξεις υπαναχώρησης. Το ΌΧΙ του 1940 ακολούθησε μια τετράχρονη κατοχή.» Τάδε έφη ο Αλέξης Τσίπρας στη συνέντευξη του ALPHATV [26.08.2015]

Δεν με εντυπωσιάζει το πόσο βαθιά ανιστόρητος είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Άλλωστε στις 14 Αυγούστου στη Βουλή ο Τσίπρας δήλωσε κάτι ανάλογο όταν είπε, «ούτε μετανιώνω για τον συμβιβασμό έναντι του χορού του Ζαλόγγου.» Προφανώς οι Σουλιώτες που προτίμησαν να πέσουν στον γκρεμό, παρά να γίνουν χανουμάκια του Αλή Πασά δεν είχαν τις ίδιες ευαισθησίες και προτεραιότητες με τον Τσίπρα. Δεν είχαν την διαπεραστική οξυδέρκεια του Αλέξη. Ήταν τόσο άγαρμποι, ξεροκέφαλοι, γραφικοί και εριστικοί, που εκτιμούσαν την ελευθερία τους περισσότερο από τη δουλεία και μάλιστα την εθελοδουλεία.

Μονόδρομος είναι μόνο η κατάργηση των Μνημονίων.

του Δημήτρη Βουζουναρά

Ο Αλέξης Τσίπρας, μετά την οβιδιακή του μεταμόρφωση στις 13 Ιούλη, δηλώνει πως «Απ’ όλες τις λύσεις που του προτάθηκαν επέλεξε την καλύτερη, δηλαδή την αποδοχή του νέου Μνημονίου».

Αυτό που πρέπει να γίνει σαφές σε όλους τους πολίτες που θα κληθούν να κάνουν την κρίσιμη επιλογή για το ποιόν δρόμο θα ακολουθήσει η χώρα, είναι ότι η επιλογή της υποταγής στα Μνημόνια ΔΕΝ αποτελεί βιώσιμο δρόμο για τη χώρα, καθότι:

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ

Του ΣΠΥΡΟΥ ΣΤΑΛΙΑ*

Θα έχετε παρακολουθήσει στην τηλεόραση ότι απαγορεύεται οποιαδήποτε αναφορά στην επιστροφή στο Εθνικό Νόμισμα. Αναφορά στο Εθνικό Νόμισμα θεωρείται ύβρις.  

Το Εθνικό Νόμισμα λοιδορείται. Κάθε συζήτηση επ' αυτού τους θέματος τερματίζεται εν τη γενέσει της. Στο κείμενο που ακολουθεί προσπαθώ να ερμηνεύσω αυτό το γεγονός.

Η επικυριαρχία ενός κράτους σηματοδοτείται με την έκδοση του νομίσματος του. Δεν μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητη κρατική οντότητα αν πρώτα δεν προηγηθεί η πράξη έκδοσης νομίσματος. Έτσι ένα κράτος, που εκδίδει το νόμισμα του, το όποιο στις διεθνείς αγορές ελευθέρα διακυμαίνεται μετά, γίνεται επικυρίαρχο, ασκεί δηλαδή ανεξάρτητη νομισματική και δημοσιονομική πολιτική. Ένα κράτος που δεν εκδίδει το νόμισμα του είναι μη πλήρως επικυρίαρχο, δηλαδή δεν ασκεί ανεξάρτητη νομισματική πολιτική, αλλά ασκεί λίαν περιορισμένη δημοσιονομική πολιτική.

Η κρατική υπόσταση που εκδίδει το νόμισμα της έχει τις παρακάτω θεμελιώδεις υποχρεώσεις:

1. Η Κυβέρνηση θα πρέπει να διατηρεί το επίπεδο της εθνικής δαπάνης-ζήτησης ανάλογα με το ύψος της απασχόλησης ανθρώπων και πόρων.

2. Η Κυβέρνηση πρέπει να διατηρεί τα επιτόκια σε αυτό το ύψος που να καθιστούν τις επενδύσεις εφικτές.

3. Κάνοντας αυτά η Κυβέρνηση θα πρέπει να αδιαφορεί για το αν ο προϋπολογισμός της είναι ελλειμματικός όσο και αν είναι μεγάλο το έλλειμμα. Αν πάλι χρειαστεί να είναι πλεονασματικός, αυτό πάλι μπορεί να το κάνει.

Οι έννοιες ελλειμματικός ή πλεονασματικός προϋπολογισμός, δεν είναι καλές ή κακές, απλά είναι καταστάσεις για την επίτευξη των στόχων της πλήρους απασχόλησης ανθρώπων, πόρων, παροχής αξιοπρεπών αμοιβών, υψηλής παιδείας και υγείας.

Πάνω σε αυτό το πλαίσιο οικοδομείται η μορφή του Κράτους, με την επιθυμία του Λαού που εκφράζεται μέσω των πολιτικών κομμάτων.

Ποιο είναι το επίδικο ζήτημα των εκλογών που έρχονται;

του Δημήτρη Καζάκη

Το δημοψήφισμα της 7ης Ιουλίου με το αναπάντεχο -ακόμη και για την κυβέρνηση του Τσίπρα- ΟΧΙ του 61,3% εξακολουθεί να βαραίνει το πολιτικό σκηνικό. Έφερε στην επιφάνεια πέρα από κάθε αμφιβολία το βαθύ και αγεφύρωτο ρήγμα που υπάρχει ανάμεσα, αφενός, στη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού και, αφετέρου, στο σύνολο του επίσημου πολιτικού και κομματικού συστήματος. Όπως αυτό τουλάχιστον εκφράζεται στην τωρινή Βουλή.

Η λαϊκή ενότητα και του κασίδη το κεφάλι

του Γιάννη Γκινοσάτη

Τώρα που η κυβερνητική συμμορία με την αγαστή συνεργασία των λοιπών δοσίλογων, έδεσαν τον ελληνικό λαό πισθάγκωνα για τρεις γενιές τουλάχιστον, η Αριστερή Πλατφόρμα αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να αφήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ και να ιδρύσουν νέο αντιμνημονιακό κόμμα. Για την αριστερή αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ η ώρα αυτή ήρθε λίγο βεβιασμένα, διότι τα στελέχη της περίμεναν αφελώς να γίνει πρώτα το συνέδριο για να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους μέσα στο κόμμα, με την κρυφή ελπίδα ότι μπορούν ακόμα και να πάρουν αυτοί τα ηνία στα χέρια τους, οπότε δεν θα χρειαζόταν η Λαϊκή Ενότητα. Τέλος πάντων θα είμαι επιεικής με τα στελέχη της αριστερής πλατφόρμας και δεν θα κολλήσω εκεί, μια και η αναγγελία του νέου κόμματος προκάλεσε κύμα δηλώσεων, εκκλήσεων και προσκλήσεων για την σύμπηξη νέου μεγάλου αριστερού αντιμνημονιακού μετώπου για να κατέλθει στις προσεχείς εκλογές.

ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΩΣ ΑΔΙΕΞΟΔΟ

Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ  

Οι εκλογές είναι υποτίθεται η διέξοδος της Δημοκρατίας. Εμένα μου λες! Ο Τσίπρας καλούσε τους Ευρωπαίους να σεβαστούν το αποτέλεσμα των εκλογών που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και αυτοί χλεύαζαν. Ο Τσίπρας προκήρυξε δημοψήφισμα και μετά το έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια. Η λαϊκή θέληση γίνεται σεβαστή όταν τη στηρίζει ισχυρός, οργανωμένος, πολιτικός οργανισμός.

Μόλις ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση οι ηττημένοι και οι Βρυξέλλες/Βερολίνο (ΒΒ) έθεσαν δυο στόχους: Να απαλλαγεί ο ΣΥΡΙΖΑ από τα αριστερά «βαρίδια» και συνολικά η Αριστερά να αποτελέσει σύντομη παρένθεση, αποτυχημένη εννοείται. Ο πρώτος στόχος επετεύχθη. Ο δεύτερος είναι σε εξέλιξη, έχει σχεδόν ολοκληρωθεί με τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ. Η υποταγή μπορεί να αποδειχθεί επιλογή αργού θανάτου, επονείδιστου. Να χαθεί και η τιμή και η κυβέρνηση.

ΝΑ ΥΠΕΡΒΟΥΜΕ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟΥ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ

Ο Ρουβίκωνας είναι ήδη πίσω μας. Είναι η ώρα των πράξεων. Το στοίχημα, αλλά και η ευκαιρία, ίσως ξεπερνάει τις υποκειμενικές μας δυνατότητες. Όμως ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν είναι μόνο οι προπαγανδιστικές ονειροπαγίδες που θα στηθούν από τα ΜΜΕ και τα φοβικά σύνδρομα που θα αναπαραγάγει το σύνολο του μνημονιακού τόξου.  

Εξίσου μεγάλος κίνδυνος είναι να αποτελέσει μέτωπο συλλογικοτήτων και προσωπικοτήτων και όχι Μέτωπο κοινωνικών δυνάμεων, να εγκλωβιστεί αυτοαναφορικά στα όρια του μικρόκοσμου της αριστεράς. Δε χρειαζόμαστε ένα άλλο «συνεπή» ΣΥΡΙΖΑ ή ένα λιγότερο «σεχταριστικό» ΚΚΕ ή μια περισσότερο «ανοιχτή σε συνεργασίες» ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Οι κυβερνήσεις πέφτουνε …

 Του Γιώργου Αλεξάτου

Κι άλλη μια μνημονιακή κυβέρνηση πέφτει. Όπως η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, όπως η κυβέρνηση Παπαδήμου, όπως αυτή του Σαμαρά, έτσι και η κυβέρνηση Τσίπρα καταρρέει κάτω από την αδυναμία διαχείρισης μιας πολιτικής που βρίσκει αντίθετη τη μεγάλη πλειονότητα του ελληνικού λαού.

ΤΙΠΟΤΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ, ΤΙΠΟΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ

Έχει γίνει πλέον φανερό πως η παρούσα κυβέρνηση, παρά τις όποιες εμμονές της να αυτοπροσδιορίζεται επικοινωνιακά ως «κυβέρνηση της Aριστεράς», έχει δώσει γη και ύδωρ στο διευθυντήριο των Βρυξελλών υιοθετώντας την πλέον νεοφιλελεύθερη αντιλαϊκή πολιτική ολομέτωπης επίθεσης στο λαό και στην κοινωνία. Το θηριώδες Μνημόνιο Τσίπρα που ψηφίστηκε παραμονές Δεκαπενταύγουστου με διαδικασίες εξπρές από τη βουλή (και με τις τροπολογίες-κερασάκι που προστέθηκαν στο «και πέντε») αποτελεί το επιστέγασμα μιας διαδικασίας σταδιακής προσχώρησης του κυβερνητικού επιτελείου στο «άλλο στρατόπεδο» των «εχθρών του λαού», μιας διαδικασίας της οποίας η αφετηρία και τα σημαντικά ορόσημα μπορεί να προσδιορίζονται σε διαφορετικά χρονικά σημεία από τον καθένα, αλλά το τέλος της σίγουρα έλαβε χώρα τις πρώτες πρωινές ώρες της 14ης Αυγούστου του 2015.  

Ο ΑΓΡΟΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΣΤΟ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΟΥ 3ΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ!

Του ΤΑΣΟΥ ΚΑΝΤΑΡΑ*

Το 3^ο μνημόνιο πήρε ψήφο εμπιστοσύνης 222 βουλευτών. Ψήφο ενός ευρύτερου μνημονιακού τόξου στο επίπεδο του πολιτικού προσωπικού της παρούσης Βουλής, αλλά όχι και αντίστοιχης κοινωνικής νομιμοποίησης. Το πώς αυτό το μνημόνιο θα υλοποιηθεί, είναι μια άλλη συζήτηση. Το σίγουρο είναι, πως το κοινωνικό τοπίο στη πορεία εφαρμογής του νέου μνημονίου, αναμένεται να επιβαρυνθεί σωρευτικά και να παράξει ανεπανάληπτες κοινωνικές εκρήξεις. Ο κίνδυνος ολοκληρωτικής καταστροφής της χώρας, είναι πια υπαρκτός. Παραπλανητικές περιγραφές και προσπάθεια εξωραϊσμού της πραγματικότητας, δεν πείθουν κανέναν. Ούτε και όσους, τις τελευταίες μέρες, επιδιδόμενοι σ αυτή την προσπάθεια, θεοποιούν ένα «καλό» λόγο για την ρύθμιση του χρέους μετά το 2022! Εξάλλου δεν πέρασε πολύς καιρός και οι θύμησες είναι ακόμη φρέσκες, όταν οι κ.κ Σαμαράς, Στουρνάρας και Βενιζέλος μιλούσαν για  πρωτογενή πλεονάσματα, ελεγχόμενη διαχείριση του χρέους και έξοδο της χώρας στις περίφημες ελεύθερες αγορές! Και τότε ορθώς δεν τους πίστεψε κανένας.

Τις παλιότερες μνημονιακές πολιτικές τις απέρριψε συνολικά η κοινωνία και δεν προκύπτει από πουθενά, πως στις νέες θα έχει διαφορετική στάση. Και πως θα μπορούσε να γίνει άλλωστε, όταν αυτές εκτόξευσαν το ποσοστό ανεργίας στο 60%! Όταν οδήγησαν σε απώλεια χιλιάδων θέσεων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, καταστάσεις που δεν βίωσε σε τέτοιο μέγεθος η εργατική τάξη μετά την μεταπολίτευση. Όταν οδήγησαν τους περισσότερους συνταξιούχους, σε δικαιούχους ισχνών βοηθημάτων. Όταν μετέτρεψαν τους επαγγελματίες, σε κατηγορία εξαθλιωμένων προλετάριων. Μια μεγάλη τάξη λαϊκών στρωμάτων, που ξεπερνά το 80% και στήριξαν το συγκλονιστικό 62% του ΟΧΙ. Το οποίο θα κινούνταν στα επίπεδα του 80%, αν δε τρομοκρατούνταν ένα μέρος των πολιτών, από τα Στούκας των Θεσμών και των διαπλεκομένων ΜΜΕ. 

Δε θα γίνουμε οι χρήσιμοι ηλίθιοι της εξουσίας

Κάθε σύστημα εξουσίας βασίζεται στην ύπαρξη των χρήσιμων ηλιθίων. Η ηλιθιότητα, με αυτήν την έννοια δεν έχει να κάνει με το χαμηλό δείκτη νοημοσύνης του κάθε ενός αλλά με τον τρόπο που τίθεται μέσα στα πράγματα, δηλαδή το πόσο επιφανειακά τα κατανοεί ή σε πόσο βάθος προσπαθεί να διεισδύσει. Άρα αφορά το πόσο χειραγωγήσιμος καθίσταται. Ο “ιδεώδης” λαός λοιπόν, για ένα σύστημα εξουσίας είναι ο μη- λαός, η μάζα ιδιωτών που είναι έτοιμη να πειθαρχήσει σε μια σειρά εντολών από πλευράς κάποιου τύπου ιερατείου, μιας μυθοποιημένης και ουσιαστικά ανέλεγκτης δημοκρατικά και ορθολογικά ομάδας, που κυριαρχεί στο συλλογικό φαντασιακό άλλοτε διά της προσωπολατρίας, άλλοτε διά της απειλής, του φόβου και των τύψεων. Είτε δηλαδή με ένα στρεβλό ηρωικό πρότυπο, είτε με ένα βαθιά ενοχικό σύμπλεγμα ή και με τα δύο.

ΟΥΤΕ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ, ΟΥΤΕ ΠΡΟΔΟΣΙΑ… ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΑΠΛΩΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ !

Της ΜΑΡΙΑΣ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ - ΔΕΛΙΒΑΝΗ

Η στροφή τμήματος της κυβέρνησης, κατά 180^ο μοίρες, από την επαναστατική και ενθουσιαστική ατμόσφαιρα του «σκισίματος των μνημονίων», της «εθνικής κυριαρχίας», της κατηγορηματικής «άρνησης της λιτότητας», των προτροπών για ένα «βροντερό ΟΧΙ», συντελέστηκε αστραπιαία, χωρίς να επιτρέψει στον λαό να εξάγει κάποια αληθοφανή συμπεράσματα. Υποθέσεις για πραξικόπημα και για προδοσία είναι, ασφαλώς, στην ημερήσια διάταξη, χωρίς ωστόσο να ικανοποιούν, καθώς πρόκειται σαφέστατα για ένα θέατρο του παράλογου, όπου καμία σκέψη με αφετηρία την κοινή λογική έχει θέση.

Η παρανοϊκή αυτή κατάσταση, την οποία προκαλούν τα μέλη εκείνα της κυβέρνησης, που έγιναν μνημονιολάτρες μέσα σε μια νύκτα, οφείλεται σε δύο ομάδες αιτίων. Πρώτον, στο γεγονός ότι οι εξηγήσεις που οι αρμόδιοι, αλλά και ο πρωθυπουργός προσπαθούν να δώσουν στον, κατά κυριολεξία, «ζεματισμένο» ελληνικό λαό, δεν είναι απλώς ανεπαρκείς αλλά, είναι παντελώς εκτός θέματος. Συγκεκριμένα, υπουργός οικονομικών δήλωσε το πρωί της Τρίτης (11/8), ότι... «αυτή η συμφωνία (τερατώδης κατά γενική, και όχι μόνο ελληνική ομολογία-βλ. στη συνέχεια) είναι η καλύτερη δυνατή»!!! Εξυπακούεται, βέβαια, ότι ο απλός ανθρώπινος εγκέφαλος αδυνατεί να κατανοήσει μια τέτοια δήλωση μετά τα όσα προηγήθηκαν για να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, για να γίνει το δημοψήφισμα κλπ., κλπ. Και πριν απ’ όλα, για ποιόν ακριβώς λόγο έπρεπε να καταφύγει η Ελλάδα σε νέα συμφωνία και σε νέο δάνειο (που θα οδηγήσει το χρέος της στο 200% του ΑΕΠ), εφόσον η σαφέστατη λαϊκή εντολή στο πρόσφατο δημοψήφισμα ήταν «ΟΧΙ σε συμφωνία με μνημόνια, και ΝΑΙ σε ρήξη με τους δανειστές»; Εξυπακούεται, ότι θα ήταν προσβλητικό για το 62% αυτών που ψήφισαν το ΟΧΙ να υποτεθεί ότι ήταν σε τέτοιο βαθμό αφελείς, ώστε πίστευαν πως η ρήξη θα μπορούσε να λάβει χώρα εντός της ευρωζώνης! Και, συνεπώς, όταν ο πρωθυπουργός   παρότρυνε τον ελληνικό λαό να τον οπλίσει με βροντερό ΟΧΙ όφειλε να είχε μεριμνήσει για τη συνέχεια αυτού του ΟΧΙ, που αναγκαστικά θα ήταν εκτός ευρωζώνης.

Διαλύουν και ξεπουλάνε κομμάτι-κομμάτι την άμυνα της χώρας

του Δημήτρη Καζάκη

Από τις 31/7 ανεστάλη επ' αόριστο η λειτουργία της 126 Σμηναρχίας Μάχης της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας, η οποία έδρευε στο Ηράκλειο Κρήτης. 

Η συγκεκριμένη Σμηναρχία, με ζωή 64 χρόνων, είχε υπό τον επιχειρησιακό της έλεγχο το ΝΑ Αιγαίο, την Κρήτη και τα Δωδεκάνησα.

Η απομείωση της Δημοκρατίας για χάρη του Ευρώ

Του Θεόδωρου Σταυρόπουλου*

Είναι επιβεβλημένο οι ελεύθεροι πολίτες να έχουν συναίσθηση ευθύνης για τα πολιτικά πράγματα [Τοις ελευθέροις μεγίστη ανάγκη η υπέρ πραγμάτων αισχύνη] έλεγε ο Δημοσθένης και πιθανόν ο πρωθυπουργός της συγκυβέρνησης, Αλέξης Τσίπρας, να είχε περισσότερη “σοφία” αν έκανε τον κόπο να μελετήσει τον Αθηναίο ρήτορα. Διότι θα ήξερε ότι όσο περισσότερο βασίζεσαι σε δυνάμεις έξω από το λαό σου, τόσο περισσότερο εξουσιάζεσαι απ” αυτές..

Ο άρχοντας δεν πρέπει να λησμονεί τέσσερα πράγματα. Πρώτον, ότι κυβερνά ανθρώπους, δεύτερον ότι κυβερνά σύμφωνα με τους νόμους, τρίτον δεν θα κυβερνά για πάντα και τέταρτο είναι πιστός υπηρέτης της λαϊκής θέλησης.

Ο καλύτερος εταίρος των εκβιαστών

του Δημήτρη Καζάκη

Ο κ. Τσίπρας ξεπέρασε κάθε προηγούμενο ενδοτισμού, ιδιοτέλειας και εμπαιγμού. Δίκαια η Die Welt έγραφε με πηχυαίους τίτλους την επομένη της ψήφισης του πρώτου μέρους της συμφωνίας θανάτου για την Ελλάδα, ότι για Ευρώπη δεν υπάρχει κανένας καλύτερος εταίρος από τον Τσίπρα. Ποιος άλλος στην Ελλάδα θα μπορούσε να περάσει μια τόσο επονείδιστη συμφωνία με τόσο λίγες αντιδράσεις; Ειλικρινά ποιος άλλος; Μόνο η αριστερά του Τσίπρα.

ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ, ΤΕΡΜΑ ΟΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ - ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΧΑΜΕΝΗ

Του ΘΕΜΗ ΤΖΗΜΑ*

Το σύστημα εξουσίας που κυριαρχεί επί της χώρας και το οποίο υπηρετεί πλήρως η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ- ΝΔ- ΠΑΣΟΚ- Ποταμιού έχει ένα μεγάλο φόβο: την έγκαιρη συγκρότηση πολιτικού υποκειμένου, ικανού να εκφράσει το "όχι" του ελληνικού λαού της 5ης Ιουλίου, το οποίο σε λίγο καιρό, όταν θα έχει φανεί πλήρως ο όλεθρος του 3ου μνημονίου και το μέγεθος της αποστασίας Τσίπρα, θα ξεπεράσει και αυτό το 62%.

Γνωρίζουν ότι ένα κόμμα – κίνημα, με αιχμές τη ρήξη με τη νεοαποικιακή εξάρτηση της χώρας, την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης, την επαναθεμελίωση της δημοκρατίας και την κοινωνική δικαιοσύνη θα υλοποιήσει αν όχι βραχυπρόθεσμα μετά βεβαιότητας μεσοπρόθεσμα, μια πραγματική επαναστατική στρατηγική στην ελληνική κοινωνία, συνιστώντας διεθνές πρότυπο.

Απίστευτος Τσίπρας: «Οι θεσμοί που γίνανε 4 από 3, κι ενδεχομένως θα πρέπει να επιδιώξουμε να γίνουν και περισσότεροι!!!»

του Γιώργου Χαλιμούρδα

Καλοκαιριάτικα είδαν πολλά τα μάτια μας. Είδαμε τον κο Τσίπρα με έναν μαγικό  τρόπο να βαφτίζει  το ΟΧΙ ΝΑΙ, είδαμε τον κο Τσίπρα να στηρίζεται στο πολιτικό έκτρωμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ΝΔ-ΠΟΤΑΜΙ-ΠΑΣΟΚ για να περάσει το χειρότερο όλων των μνημονίων-ταφόπλακα του ελληνικού λαού και βλέπουμε τον κο Τσίπρα να προχωρά το σχεδιασμό ακάθεκτος. Και ποιος είναι αυτός ο σχεδιασμός; Μας τον είπε ορθά κοφτά. Οι τροϊκανοί είναι φίλοι μας, τους αγαπάμε, αγαπάμε τας Ευρώπας και θέλουμε περισσότερους από αυτούς να μας ελέγχουν, να κανονίζουν τα του οίκου μας, να μας νουθετούν, να μας κυβερνούν. Δηλαδή να γίνει κανονική αποικία των Γερμανών η πατρίδα μας με τις ευλογίες του εγχώριου πολιτικού συστήματος, προεξέχοντος του κου Τσίπρα. Δηλαδή να προχωρήσει η πολιτική ενοποίηση της ΕΕ με λαγό το Τσίπρα και πειραματόζωο τον Έλληνα.

Τελικά από πού παίρνει "γραμμή" ο Περισσός;

του Δημήτρη Καζάκη

Πριν δυό μέρες ο κ. Κουτσούμπας και η παρέα του εδέησε να απαντήσει στο ερώτημα που είχα θέσει μέρες πριν, από πού παίρνει "γραμμή" ο Περισσός; Και απάντησε όπως συνηθίζουν όλοι όσοι έχουν στρατευθεί σε χώρους πολιτικού σκοταδισμού. Με ένα ανώνυμο κείμενο, όπου περισσεύουν οι προσωπικοί χαρακτηρισμοί, αλλά δεν υπάρχει ούτε ένα επιχείρημα. Μόνο ισχυρισμοί ελέω Γιαχβέ.

ΕΙΝΑΙ «ΑΡΙΣΤΕΡΗ» Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΠΕΙΔΗ ΕΤΣΙ ΔΗΛΩΝΕΙ;

Του ΝΙΚΟΥ ΠΕΡΠΕΡΑ

Το …ισχυρότερο, ίσως, «επιχείρημα», η τελευταία γραμμή άμυνας, τόσο της κυβέρνησης όσο και του πρωθυπουργού και των απολογητών τους για να ψηφιστούν απνευστί τα προαπαιτούμενα μέτρα και το 3^ο και πιο καταστροφικό για το λαό και τη χώρα μνημόνιο, συμπυκνώνεται περίπου στην εξής αιτιολογία: «Αναγκαστήκαμε να το κάνουμε. Τώρα τι θέλετε; Να πέσει η Αριστερή κυβέρνηση και να γίνει αριστερή παρένθεση, όπως θέλει το κατεστημένο; Δεν είναι καλύτερα να κυβερνάει ο …αριστερός ΣΥΡΙΖΑ, παρά οι Σαμαροβενιζέλοι;».

Το «επιχείρημα» θα μπορούσε να έστεκε μια χαρά, αν εξ’ ορισμού δεν βασιζόταν σε πήλινα πόδια κι αν δεν διέστρεφε παντελώς την κοινή λογική και την πραγματικότητα. Αριστερός δεν είναι αυτός που απλά το δηλώνει. Απαιτείται – δυστυχώς ή ευτυχώς - και απόδειξη. Και θέτουμε ευθέως το ερώτημα: Πόσο «αριστερή» μπορεί να είναι μια κυβέρνηση που ψηφίζει και εφαρμόζει αντιλαϊκά μνημόνια και τις ντιρεκτίβες των δανειστών; Και για να το προχωρήσουμε λίγο παρακάτω αναφέροντας μόνο μερικά παραδείγματα:

Σεβαστέ μου Μανώλη Γλέζο ...

Γράφει ο mitsos175

«Μια διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν νίκη των αντιδραστικών δυνάμεων και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Όλοι αυτό περιμένουν και λαχταρούν και όλα τα media τα έχει πιάσει ο "πόνος", τι θα γίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ»
 
Μανώλης Γλέζος

Σύντροφε Μανώλη, στενοχωριέμαι πραγματικά, που θα σε λυπήσω, γιατί θαυμάζω τους αγώνες σου. Συμφωνώ με πολλά από αυτά που λες, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τελειώσει. Τελείωσε, γιατί έχασε το λόγο της ύπαρξης του. Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και οι ΑΝΕΛ έγιναν κυβέρνηση, γιατί παρουσιάστηκαν αντίθετοι στα μνημόνια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Ο μόνος λόγος που παραμένει αυτή η κυβέρνηση είναι γιατί έχει τη στήριξη της αντιπολίτευσης! Και γι αυτό δεν φταίνε, όσοι διαφωνούν με τον αρχηγό, αλλά ο ίδιος ο πρωθυπουργός που έκανε μια στροφή 180 μοιρών μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, πουλώντας το ΟΧΙ της πλειοψηφίας.
Αλλά ούτε ένας "νέος" σχηματισμός που προέρχεται από το ΣΥΡΙΖΑ θα έχει την ίδια δυναμική με αυτή που είχε ο Αλέξης τα προηγούμενα χρόνια. Για πάρα πολλούς λόγους.

Ε, ΟΧΙ ΚΑΙ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ σ. ΛΑΦΑΖΑΝΗ!

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ SPAGHETTI, ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΚΟΜΜΑΤΟΣ
Toυ ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ

Στο Παράδεισο του ευρώ, οι αριθμοί ευημερούν, όπως και οι άνθρωποι.

Παρ όλα αυτά, διαστρεβλώνοντας τα επίσημα στοιχεία, οι δογματικοί των εθνικών νομισμάτων, συνεχίζουν να παραποιούν τη πραγματικότητα. Παραδείγματα λαθροχειριών:

Α. Οι 12 χώρες που ήταν οι πρώτες που μπήκαν στην ευρωζώνη  έχουν αποκλίνει οικονομικά, (αναφέρει στο μηνιαίο δελτίο της η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα - ΕΚΤ)

Β. Η φτώχεια απειλεί στην ΕΕ το 24% του πληθυσμού, δηλαδή 124 εκατομμύρια ανθρώπους, (συμπεραίνει στην έκθεσή της για την Κοινωνική Προστασία ο Διεθνής Οργανισμός Εργασίας -ILO).

Γ. Επίσης αναφέρει ότι η απόσταση μεταξύ των εισοδημάτων του ανώτατου 20% του πληθυσμού, από το κατώτατο 20% στην Ευρώπη, συνεχώς αυξάνεται. Τα περιουσιακά στοιχεία του ανώτατου 20% των Γερμανών είναι 149 φορές μεγαλύτερα από αυτά του κατώτατου 20%.

Δ. Στην Ισπανία , σύμφωνα με την Unicef, το 2014 το 11,8% των παιδιών στη χώρα, κάτω των δέκα ετών, υποσιτίζονταν σε σταθερή βάση - ένας αριθμός που συγκρίνεται με το Τσαντ.

Ε. Στις 28 ευρωπαϊκές χώρες  32.500.000 άνθρωποι έχουν «πληγεί» από τη διαρθρωτική ανεργία - είναι δηλαδή για περισσότερους από 22 μήνες άνεργοι.

ΣΤ. Σύμφωνα με εκτιμήσεις της Ε.Ε.  κάθε χρόνο  120.000 γυναίκες και παιδιά «διακινούνται» προς τη Δυτική Ευρώπη.

Ζ. Σύμφωνα με τη Eurostat,  το 2013, πάνω από το 35% του ελληνικού πληθυσμού ζούσε σε ανέχεια.

Ενώ το 2014, ο δείκτης υλικής στέρησης ( το ποσοστό όσων ζουν σε νοικοκυριά που στερούνται επαρκή σίτιση, θέρμανση, τηλέφωνο, έγχρωμη τηλεόραση, τηλέφωνο), ανέβηκε από 19,7% στο 21,7%. Πάνω από 2,1 εκατομμύρια Έλληνες. Στη Βουλγαρία, χώρα της συμμορίας του Λέβα, το αντίστοιχο ποσοστό μειώθηκε 9,9%.

Η. Με βάση  τα δεδομένα του Economist Intelligence Unit, η Ελλάδα κατατάσσεται στη δέκατη θέση στη λίστα με τις χώρες με τη μεγαλύτερη εξαθλίωση παγκοσμίως.

Θ. Σε σύγχρονο Καιάδα πετιούνται οι ΑΜΕΑ. Η  ανεργία είχε κατακόρυφη αύξηση (στους τυφλούς 90%), τα προνοιακά βοηθήματα μειώθηκαν έως και 50%, ενώ η  μείωση κατά 60%,  στο πλαφόν συνταγογράφησης, προκαλεί δυσβάσταχτη δαπάνη στους χρόνια πάσχοντες.

Ι. Συνολικά οι δαπάνες της υγείας στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες-μέλη του ΟΟΣΑ, μειώνονται σταθερά ενώ εκτός Ε.Ε. οι δαπάνες αυτές έδειξαν σταθερή αύξηση σχεδόν κατά 2,5% σε ετήσια βάση από το 2010 και μετά.

Το 30% των Ελλήνων δε λαμβάνει καμία παροχή υγείας, αφού είναι πλέον ανασφάλιστο και για υπηρεσίες Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας , τα νοικοκυριά  πληρώνουν απευθείας από την τσέπη τους το 62,1%

Η λίστα με τέτοια στοιχεία δεν έχει τέλος. Και δεν αναφερόμαστε καν στα γνωστά στοιχεία για την ανεργία ή τις αυτοκτονίες.

Μπορεί να συνυπάρξουν Δημοκρατία και απόλυτη διάλυση του κοινωνικού ιστού;

Δημοκρατία τη στιγμή που ο ίδιος ο πρωθυπουργός δηλώνει δημόσια ότι εκβιάστηκε, που η τερατόϊκα ταπεινώνει υπουργούς, που ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, αυθαίρετα, θεωρεί την υπεράσπιση του ευρώ θεσμική του υποχρέωση, που τα media λίγο απέχουν από τη Bermacht, που ο βασανισμός συλληφθέντων δεν τιμωρείται, τα εθνικά δικαστήρια  αποδυναμώνονται συνεχώς, με την ισχύ του ευρωπαϊκού δικαστηρίου να αυξάνεται, που το διεφθαρμένο πολιτικό προσωπικό χαίρει ατιμωρησίας, όπου η ΤΙΝΑ είναι η νέα θεότητα, φετίχ και ταμπού, που η διαφωνία και η εναλλακτική πρόταση ποινικοποιούνται.

Ζούμε πλέον σε μια δημοκρατία-συλλογική αυταπάτη, σε μια δημοκρατία spaghetti.

Όπου ακόμη και οι πλέον-τυπικά- δημοκρατικές διαδικασίες, το συνέδριο ενός κόμματος της αριστεράς, μετατρέπονται σε άλλοθι και αρένα  reservoir dogs.

Γιατί εάν όντως το ζητούμενο ήταν η δημοκρατία δεν θα αποφασιζόταν Συνέδριο για το Σεπτέμβριο,  όταν όλα θα έχουν κριθεί, χωρίς να ερωτηθεί το κόμμα.  Σημαίνει ότι η θέση «πάση θυσία στην Ευρωζώνη» είναι μη συζητήσιμη, εντός κόμματος,  στρατηγική επιλογή. Σημαίνει ότι στις 12 Ιούλη το πρόβλημα δεν ήταν η έλλειψη εναλλακτικού σχεδίου .Σημαίνει ότι όσοι ψήφισαν Συνέδριο για το Σεπτέμβριο, ψήφισαν μνημόνιο.

iskra.gr

Αποχαιρετισμός στα όπλα (που εσίγησαν)

του Στάθη

Θα ήθελα να προσθέσω στο κυνήγι που έχει εξαπολυθεί εναντίον του κ. Βαρουφάκη, ως στοιχείο εναντίον του, ότι ο πρώην εγκάρδιος υπουργός του κ. Πρωθυπουργού τρώει τα βράδια παιδάκια και βράζει σίδερα για να τα κάνει χρυσάφι, ώστε να κατασκευάσει επιτέλους τη χρυσή δεκάρα του Σκρουτζ Μακ Ντακ και να επαναφέρει με ασφάλεια τη χώρα στη δραχμή ο Γκαστόνε!..

Όντως απορώ! Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που καλοβλέπουν την ανθρωποφαγία εναντίον του κ. Βαρουφάκη (ή που κάνουν τα στραβά μάτια) δεν καταλαβαίνουν ότι οι ωμοφάγοι, που τρώνε τώρα ζωντανόν τον Γιάνη, δοκιμάζουν τι γεύση θα έχει αύριο στο στόμα τους ο κ. Τσίπρας;

Τι νομίζουν όσοι κάνουν γαργάρες; ότι η στάση τους είναι λιγότερο γελοία και λιγότερο επικίνδυνη απ’ τις κραυγές Πανούση; O οποίος έφθασε να μιλήσει ακόμα και για «εσχάτη...
προδοσία»!!...(Καλά, ο άνθρωπος αυτός, ο κ. Πανούσης, αναδεικνύεται σε κλόουν με περικεφαλαία. Ο απύλωτος στόμας του έχει πει τα πάντα! ακόμα και ότι οι μπάχαλοι μπορεί να βάλουν βόμβες στο σπίτι του κ. Τσίπρα - σαν να τους έβαζε την ιδέα να πάνε να βάλουν! Απίθανος! Αλλά πάντα στην κυβέρνηση! Πάντα με τις ευλογίες του κ. Τσίπρα.)

Όμως, αυτό που συμβαίνει με τον κ. Βαρουφάκη είναι πολύ σοβαρό και εκθέτει το ήθος της Αριστεράς. Διότι είναι κάποιοι απ’ την κυβέρνηση που ρίχνουν κρυφά λάδι στη φωτιά εναντίον του. Κι άλλοι στα φανερά. Και το χειρότερο: κάποιοι έχουν «δώσει» τον κ. Βαρουφάκη. Και κάποιοι άλλοι τον έχουν εγκαταλείψει. Αυτά είναι πράγματα ιταμά.

Ο κ. Βαρουφάκης δεν πληρώνει μόνον τη δική του αμετροέπεια, την ανεπάρκεια (όπως απεδείχθη) και τον αφόρητο ναρκισσισμό του, αλλά πληρώνει κυρίως τον ρεβανσισμό ενός ολόκληρου συστήματος,

της Διαπλοκής, της Διαφθοράς και της Υποτέλειας,

ένα σύστημα που είδε τον χάρο με τα μάτια του, γλίτωσε και τώρα αντεπιτίθεται. Και θα αντεπιτεθεί στη συνέχεια με ακόμα μεγαλύτερο μένος. Ως το τέλος. Αυτοί που γλίτωσαν τα ειδικά δικαστήρια απειλούν τώρα με ειδικό δικαστήριο (κατ’ αρχάς) τον κ. Βαρουφάκη, κι ύστερα βλέπουμε, ώστε ο καραγκιόζης αυτός λαός επιτέλους να σκάσει.

Και η κυβέρνηση «λιάζεται», το κόμμα «ψειρίζεται». Διότι όλα αυτά γίνονται με την ανοχή του ΣΥΡΙΖΑ και τη συνενοχή ορισμένων Συριζαίων. Η αντίδραση τρώει την εκδίκησή της σε πιάτο ζεστό, κι όχι κρύο, άρκεσαν έξι μόλις μήνες για την παλινόρθωση των ντόμπερμαν που δίνουν τώρα ξεδιάντροπα και δημοσίως στον κ. Τσίπρα συμβουλές κι επαίνους. Βρήκαν και τα κάνουν!..

Πώς όμως φθάσαμε έως εδώ; Δεν θα κάνω απολογισμό. Θα κάνω μια μικρή ανακεφαλαίωση: 1. Ο ελληνικός λαός, συκοφαντημένος (ως τεμπέλης, διεφθαρμένος και λαϊκιστής), παραπλανημένος (από Σημίτηδες, Καραμανλήδες και Γιωργάκηδες), αιχμαλωτισμένος (απ’ τα μνημόνια), αντί να κάτσει στα αυγά του και να πάει ακόμα πιο δεξιά (όπως συνήθως γίνεται στην Ευρώπη), εξανέστη και πήγε πιο αριστερά.

2. Ο κ. Τσίπρας σχημάτισε κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση μέσα στην οποίαν αισθανόταν ασφαλής (παρέα της Αίγινας) και την οποίαν διέτρεχαν παλιές παθολογίες. Και συστημικές και κομματικές. Ας είναι. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πάρει 36%, αλλά η υποστήριξη του λαού στη νέα κυβέρνηση και τον κ. Τσίπρα προσωπικώς εξελίχθηκε σε υπερδιπλάσια.

3. Ταυτοχρόνως με τη νέα κυβέρνηση ανεδύθη και το λεγόμενο«περιβάλλον» Τσίπρα. Ας είναι. Με το οποίον επίσης ο ίδιος αισθανόταν ασφαλής. Παρ’ ότι αδόκιμο και αδόκητο για τα αριστερά ήθη, το «περιβάλλον» αντιμετωπίσθηκε εν πρώτοις θετικά.

Παραλλήλως άρχισαν και οι πρώτες δυσάρεστες εκπλήξεις. Η νέα κυβέρνηση εις ουδέν «προσκλητήριο προς τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας» προέβη για να κυβερνήσει, αλλά άρχισαν να σκάνε άνθρωποι σαν τον κ. Σαγιά, τον κ. Μάρδα κι άλλους! Γνωστούς στους παροικούντες την (σημιτική) Ιερουσαλήμ, αλλά αγνώστους στους απλούς ανθρώπους, δεξιούς κι αριστερούς, σε όλους τους αγωνιστές της ζωής.

4. Αρχαίες παθολογίες του δικομματικού μονοκομματισμού άρχισαν να επαναλαμβάνονται, σύμβουλοι και παρασύμβουλοι στα Υπουργεία να προσλαμβάνονται, κρατικά παράσιτα και κομματικά ρουσφέτια (πλην όμως με ικανά στελέχη του κόμματος στην απέξω) άρχισαν να δείχνουν ότι άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.

Απόδειξη το ίδιο το κυβερνητικό έργο. Αν εξαιρέσουμε πέντε-δέκα Υπουργούς που έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά και τρία-τέσσερα σωστά μέτρα που ελήφθησαν, τα υπόλοιπα αφέθηκαν να σαπίζουν. Και μαζί τους σάπιζαν και οι προεκλογικές δεσμεύσεις του κόμματος. Κι όχι μόνον. Αλλά άρχισε να ανθεί και πάλι η επικοινωνιακή διαχείριση, το φαίνεσθαι αντί του βουλεύεσθαι και του πράττειν. Καθώς και τα πρώτα ψέματα.

Πέρασαν έξι μήνες και η Διαπλοκή ουδέν υπέστη.

Πολύ γρήγορα αυτοί που είχαν χάσει πολλά έβλεπαν να χάνουν κι άλλα μπαίνοντας στον δρόμο να τα χάσουν όλα. Κι όμως εξακολουθούσαν να υποστηρίζουν την κυβέρνηση και προσωπικώς τον κ. Τσίπρα.

Στην πιάτσα έπεσε το σόφισμα ότι η (καλή) διακυβέρνηση θα αρχίσει μετά το (καλό) τέλος των διαπραγματεύσεων. Στο μεταξύ όμως και ανεξαρτήτως των διαπραγματεύσεων, καμιά προσπάθεια (πλην των τριών-τεσσάρων μέτρων που προαναφέραμε), καμιά αλλαγή. Ούτε η αρχή ανάταξης στην πρωτογενή παραγωγή, ούτε σχέδια επαναβιομηχάνισης, ούτε εξορθολογισμός των δεδομένων στον τομέα της παροχής υπηρεσιών, ούτε επανάσταση στη δημόσιαδιοίκηση, ούτε τίποτα. Αντιθέτως,

υπό το βάρος (και την εξέλιξη) των διαπραγματεύσεων η κυβέρνηση της Αριστεράς μπήκε στην πεπατημένη της Δεξιάς κι άρχισε να λαμβάνει μέτρα υφεσιακά, φορομπηχτικά, αντιαναπτυξιακά, βαθαίνοντας τη λιτότητα και την υποτέλεια.

Κάγκελο οι γεωργοί, οι άνεργοι, οι υποαπασχολούμενοι, οι υποαμειβόμενοι, οι απλήρωτοι, κάγκελο οι μικροεπιχειρηματίες, οι επαγγελματίες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι μαγαζάτορες, οι συνταξιούχοι. Οι νέοι συνέχισαν και συνεχίζουν να φεύγουν, οι αυτοκτονίες να πληθύνονται εκ νέου, η φτώχεια να εξαπλώνεται (οι 4 πλέον στους 10 Ελληνες), με τη Διαπλοκή άπληκτη, τη φοροδιαφυγή απρόσβλητη και την κυρίαρχη προπαγάνδα να σηκώνει κεφάλι.

Στον ίδιο χωροχρόνο με τη διακυβέρνηση άρχισαν, εξελίχθηκαν και κατέληξαν (και με τις δύο έννοιες του ρήματος) οι διαπραγματεύσεις. 1) Σε αυτές τις διαπραγματεύσεις ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ κ.κ. Δραγασάκης, Βαρουφάκης και Παππάς πήγαν ικέτες. Διότι δεν είχαν μαζί τους Plan B. Γνωστό urbi et orbi. Διότι δεν είχαν αμέσως νομοθετήσει δέκα νομοσχέδια ανεξαρτήτως κόστους, για τα εργασιακά, τα δημοσιονομικά και τα κοινωνικά θέματα που θα είχαν χαλυβδώσει τη σχέση λαού - κυβέρνησης. Διότι δεν εκμεταλλεύθηκαν (ενώ ακόμα υπήρχαν εθνικοί πόροι) το κόστος που θα είχε το Grexit για την ευρωζώνη, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις ΗΠΑ κι όλον τον κόσμο. Διότι, ενώ γνώριζαν πως μόνον με την απειλή της ρήξης θα αποσπούσαν καλή συμφωνία, διαβεβαίωναν τους πάντες ότι δεν θα θέσουν σε κίνδυνο τα γερμανικά σχέδια (εναντίον μας). Επιπροσθέτως, ακολούθησαν τακτική κατευνασμού απέναντι στα θηρία, τα θηρία εξεπλάγησαν κι ύστερα τους έφαγαν. Είδαν ότι δεν είχαν να κάνουν με αποφασισμένους ριζοσπάστες, αλλά με αμφίθυμους ερασιτέχνες. Και τους έφαγαν, τρώγοντας την Ελλάδα λάχανο. Και ξεσάλωσαν. Τα θηρία. Μπορούσαν πλέον να δείξουν στην Ευρώπη και τον κόσμο ότι οι αριστεροί πειρασμοί μπορούν να ’χουν μόνο κακό τέλος. Κι άρχισαν να ζητάνε τη μάνα τους και τον πατέρα τους. Τη νήσο Χίο έδινε ο Κομνηνός, όλο το Αιγαίο τού έπαιρναν οι Φράγκοι. Και στο σημείο αυτό, όντως ο κ. Τσίπρας βασανίσθηκε. Διότι η διαπραγμάτευση είχε γίνει μαρτύριο του δίδειν, έδινε και δεν τελείωνε.

2) Παρά ταύτα, υπήρχε ακόμα χρόνος και τρόπος. Υπήρχαν ακόμα πόροι, υπήρχε ακόμα ο λαός που θα μπορούσε να βγει στους δρόμους, υπήρχε (και πάντα υπάρχει) η γεωπολιτική αξία της χώρας. Ε, και; Ο κ. Τσίπρας ομολόγησε ότι«έκανε λάθος». Ό,τι υπέγραψε μια μεσοσυμφωνία στις 20 Φεβρουαρίου χωρίς να λάβει αντίκρισμα ούτε τα «λύτρα της». Έκπληκτα απ’ τη χαρά τους τα θηρία, άρχισαν τις μονομερείς ενέργειες, έκοψαν τις «δόσεις μας» και πάθαμε σύνδρομο στέρησης. Οικονομική ασφυξία.

3) Ο κ. Τσίπρας θα έπρεπε πλέον να υπογράψει ένα μνημόνιο-μικρασιατική καταστροφή. Και πρότεινε το δημοψήφισμα. Σχεδόν σαν να ξαναβρήκε τον εαυτόν του - άλλωστε ακόμα δημοφιλής, άλλωστε ακόμα στα μάτια του λαού παλληκάρι, ένας Διγενής που αντιχαρομάχεται στα μαρμαρένια αλώνια. Και πήρε μπόι ο λαός. Ενιωσε ότι διακυβεύεται η ύπαρξή του κι έδωσε στον Αλέξη σκουτάρι 63% να κάνει τον χάροντα του αλατιού.

Δεν γνωρίζω αν ο κ. Τσίπρας ήθελε το 63% του «Όχι» και εικασίες δεν θα κάμω. Γνωρίζω όμως ότι ο Αλέξης πήρε το «Όχι» και το έκανε «Ναι». Σε όλα.

Και γύρισε πίσω στην Αθήνα, στη Σπάρτη, στη Θήβα και στη Μακεδονία φέρνοντας ένα νέο Μνημόνιο που όμοιό του δεν είχε υπάρξει. Και μας είπε ότι«δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς» παρά να σύρει την Ελλάδα προς στραγγαλισμό σε «θρίαμβο των Δανειστών» στο Βερολίνο.

4) Ωπα! Μπάστα! Αυτό το Μνημόνιο θα οδηγήσει τη χώρα σε Grexit. Ή θα την κρατήσει μέσα στην Ένωση ως Προτεκτοράτο. Με το νέο Μνημόνιο

η Ελλάδα θα είναι σε Καθεστώς Εντολής ως το 2073!!! Το ΑΕΠ της χώρας ήταν το 2010 στα 245 δισ.! Σήμερα έχει πέσει κατά 25%, στα 180 δισ.! Το χρέος της είναι στα 320 δισ., δηλαδή στο 180% του ΑΕΠ και με τα 90 δισ., το νέο δάνειο του κ. Τσίπρα, το

χρέος της Ελλάδας θα φθάσει στον Θεό (και μαζί του ένας-ένας εκδημούντες οι Ελληνες). Δεν βγαίνουν οι αριθμοί. Οι υποσχέσεις ότι θα επανεξετασθεί το χρέος είναι για την ώρα υποσχέσεις, αλλά κι αν γίνουν πράξη, δεν θα λύσουν το πρόβλημα. Διότι ουδείς απ’ τους δανειστές θέλει να λυθεί το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι εργαλείο για να γίνει η Ελλάδα αυτό που έγινε, προτεκτοράτο. Ειδική Οικονομική Ζώνη. Εντός ή εκτός της ευρωζώνης, αυτό λίγη σημασία έχει και μετ’ ου πολύ καμία.

Ετσι ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ κ.κ. Δραγασάκης, Παππάς, Βαρουφάκης, Σαγιάς κατάφεραν να ολοκληρώσουν τη δουλειά που άρχισε ο Γιωργάκης και συνέχισε ο κ. Σαμαράς. Και κατόρθωσαν

το «δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς» να γίνει το success story της Αριστεράς. Η ντροπή είναι το λιγότερο. Το άγος (που ίσως να μην εξιλεωθεί ποτέ) είναι ότι η Ελλάδα συνεχίζει την κάθοδό της στον Αδη με οδηγό τη «ρεαλιστική Αριστερά»...

5) Μαζί όμως με τη «ρεαλιστική Αριστερά», την κάθοδό του για τον πολιτικό Αδη έχει αρχίσει και ο κ. Τσίπρας. Γιατί; Διότι ήδη κυβερνά με την ψήφο των αδυσώπητων πολιτικών του εχθρών. Διότι έχει ήδη διχάσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι έχει ήδη ντροπιάσει την Αριστερά. Διότι ακόμα κι αν παραμένει δημοφιλής, όπως ισχυρίζονται τα γκάλοπ που έδιναν στο «Ναι» 51-52%, όταν αρχίσουν να φαίνονται τα αποτελέσματα των νέων μέτρων, η οργή θα υψωθεί στο στερέωμα.

Τι θα κάνει στο εξής ο Αλέξης; Τι θα κάνει μετά την υπογραφή της συμφωνίας; Θα πάει σε εκλογές; Όποιο ποσοστό κι αν πάρει, δεν θα του δίνει ούτε αυτοδυναμία, ούτε αυτονομία. Ή λοιπόν θα αναγκασθεί να συγκυβερνήσει με μνημονιακούς και να αφομοιωθεί (ώσπου να τον φάνε) ή να περάσει στην αντιπολίτευση και να χαθεί (όπου επίσης θα τον φάνε). Θα τον κατασπαράξουνκαι στις δύο περιπτώσεις, διότι διέπραξε το θανάσιμο αμάρτημα να φέρει τον λαό ante portas και να τρομάξει την μπουρζουαζία.

Υπάρχει και μια τρίτη περίπτωση. Μιας «μεσοβασιλείας». Όπου μετά την υπογραφή του νέου Μνημονίου, ο κ. Τσίπρας θα τεθεί επικεφαλής ή θα συμμετάσχει σε μια οικουμενική κυβέρνηση - ειδικού σκοπού και (πιθανόν)μακράς πνοής που θα προκύψει απ’ την αναμόχλευση των συσχετισμών στο τρέχον Κοινοβούλιο. Εχουμε ξαναγράψει ότι θα πρόκειται για κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, αλλά κυρίως θα πρόκειται για μια κυβέρνηση ανδρεικέλων.Τοποτηρητών της Τρόικας. Για μια δικτατορία. Σε μια χώρα υπό διαρκή έλεγχο, υπό διαρκή λεηλασία.

Ο,τι και να γίνει, αυτή η ιστορία δεν έχει τέλος, κι ορισμένοι απ’ όσους την έστησαν δεν θα έχουν καλό τέλος. Το ίδιο το Μνημόνιο δεν θα έχει τέλος. Τα μέτρα που προβλέπει είναι αίολα (τυχάρπαστα) και έωλα (βρομάνε), είναι ατελέσφορα και απάνθρωπα. Εξ ορισμού λοιπόν η «ρεαλιστική Αριστερά» θα φαγωθεί απ’ τους μνημονιακούς (αφού πλέον θα έχει περιφρονηθεί απ’ τον λαό), είτε πρώτη, είτε τελευταία, ο Πολύφημος θα αποφασίσει και σιγά την απόφαση…

Όμως το Μνημόνιο πρέπει να ανατραπεί. Οι Ελληνες (κατά βάθος το ξέρουμε όλοι) γνωρίζουν ότι το νεκρωτικό αυτό πράγμα δεν μπορεί να είναι η ζωή τους. Σήμερα ή αύριο, ο αγώνας για ανθρώπινη ζωή θα ξαναρχίσει, νέες πολιτικές προτάσεις για τη σχέση της χώρας με την Ένωσή, για το πλαίσιο του αυτεξούσιου, για το νόμισμα, για τον επανασχεδιασμό της οικονομίας θα τεθούν εκ των πραγμάτων στην πολιτική αγορά.

Προσωπικώς, χωρίς πόνο (όσον πονέσαμε, πονέσαμε) αποχαιρετώ τα όπλα που εσίγησαν. Ξανά απ’ την αρχή. Όπως κι άλλες φορές στο παρελθόν.

Δεν είναι θέμα (μόνον) ιδεολογίας. Είναι θέμα πραγματικότητας. Η οποία διαμορφώνεται από μια οικονομική δικτατορία σε κοινωνική ζούγκλα. Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι ο «τρόμος και η αθλιότητα» (των όποιων Ράιχ) δεν διαρκούν πολύ. Εκείνοι που «δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς» ας κάνουν ό,τι τους φωτίσει ο θεός. Στις

δημοκρατίες όμως, ακόμα και τις εκφυλισμένες, ακόμα και τις αυταρχικές, οι δικτατορίες της «οικονομικής φρίκης» μπορεί να είναι το ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού, αλλά είναι και το κατώτατο στάδιο του ανθρώπου.

Και ο άνθρωπος έχει πολλή μνήμη μέσα του από Προμηθέα και Ιησού, από Σπάρτακο κι Ολοκαυτώματα, για να παραδεχθεί ότι «δεν μπορεί να κάνει αλλιώς»...

enikos.gr