ΤΟ «ΣΎΜΦΩΝΟ για το ευρώ», το ευαγγέλιο της Ε.Ε., απαιτεί:
α) «Το κόστος εργασίας θα συγκρίνεται με τα άλλα κράτη της ευρωζώνης και των κύριων εμπορικών εταίρων της Ε.Ε. (...) Οι μισθοί θα πρέπει να βρίσκονται σε συνάρτηση με την ανταγωνιστικότητα». Τουτέστιν: Η καλή μας Ε.Ε. έχει αποφασίσει οι μισθοί στα μέλη της να καθορίζονται σε συνάρτηση με τους μισθούς που επικρατούν στους κύριους εμπορικούς εταίρους-ανταγωνιστές της. Τέτοιοι, θυμίζουμε, είναι η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία.
β) «Μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας που θα προωθούν την ευελιξία με ασφάλεια (...) Η αγορά εργασίας πρέπει να γίνει πιο ελκυστική και να προσαρμοστεί στη ζήτηση». Πρόκειται για την περίφημη «ευελφάλεια» που ήδη από τη δεκαετία του ’90 εφαρμόζεται και στην Ελλάδα και έχει οδηγήσει σε εργασιακό καθεστώς απόλυτης βαρβαρότητας, όπου το δικαίωμα σε σταθερή δουλειά με πλήρη δικαιώματα μοιάζει με έργο επιστημονικής φαντασίας.
γ) «Είναι απαραίτητο να ευθυγραμμιστεί η ηλικία συνταξιοδότησης με το προσδόκιμο ζωής, να μειωθούν τα συστήματα πρόωρης συνταξιοδότησης και να αξιοποιηθούν στοχευμένα κίνητρα για την παραμονή στην εργασία των μεγαλύτερων εργαζομένων». Εν ολίγοις: Η «Ευρώπη» τους σημαίνει συνεχείς μειώσεις συντάξεων και διαρκείς αυξήσεις των ορίων ηλικίας συνταξιοδότηση.
Κατόπιν αυτών, τι «έντιμο» συμβιβασμό προμηνύει άραγε η κοινή δήλωση Γιούνκερ-Τσίπρα; Δήλωση όπου ομολογήθηκε ότι η κυβέρνηση συζητά με τους «θεσμούς» και το ασφαλιστικό και τα εργασιακά (που κατά τα άλλα αποτελούσαν τις κόκκινες γραμμές της).