Ασχέτως του αν συμφωνεί ή διαφωνεί
κανείς με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και παρά τις ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ τόσο ως προς
το φετιχισμό του ευρώ στον οποίο προσχώρησε, όσο και ως προς την αντίφασή του που
σήμερα καταπίνει το προεκλογικό του πρόγραμμα και την αντιμνη-μονιακή ρητορεία, δεν
μπορεί παρά να βλέπει κανείς με ανησυχία τις προσπάθειες διαμόρ-φωσης από το εγχώριο
κατεστημένο μιας μαχητικής, αντι - αριστερής δεξιάς.
Παρά την προφανή γελοιότητα της πρώτης
εν λόγω κινητοποίησης, η διαδικασία που τίθεται σε κίνηση είναι σημαντική και δε
στοχεύει μόνο ενάντια στην παρούσα κυβέρνηση αλλά ενάντια σε κάθε προοδευτική επιλογή
στο άμεσο μέλλον ή και μεσοπρόθεσμα, έως ότου δηλαδή επιτευχθεί η παλινόρθωση της
κυριαρχίας των κατεξοχήν συστημικών δυνάμεων.
Πρόκειται για προσπάθεια να τροφοδοτηθεί
σταδιακά και ελεγχόμενα μια εσωτερική κοινωνική.... σύγκρουση, στην κατεύθυνση των συμφερόντων
των πιστωτών της χώρας, που αναζωπυρώνοντας χοντροκομμένα αντικομμουνιστικά συνθήματα
και κυρίως το φόβο απέναντι στο ενδεχόμενο αλλαγής νομίσματος θα αποπειραθεί να
σχηματίσει την κοινωνική συμμαχία ορισμένων μικροαστικών και μεσοαστικών στρωμάτων,
υπό την καθοδήγηση της ολιγαρχίας, του ξένου παράγοντα και του ελεγχόμενου από τους
προηγούμενους πολιτικού προσωπικού.
Ο «ευρωπαϊσμός» έτσι της ελληνικής
(μεγαλό-) αστικής τάξης επανεμφανίζεται ατόφιος και αφτιασίδωτος ως αυτό που ήταν
πάντα: η επιδίωξη μιας σταθερής σχέσης νεοαποικιακής εξάρτησης της χώρας, στο άμεσο,
οικονομικό επίπεδο από το ευρωπαϊκό σκέλος του ευρώ- ατλαντικού μπλοκ και στο εν
γένει πολιτικό- στρατιωτικό επίπεδο από τις ΗΠΑ, χάρη στην οποία συγκεκριμένα συμφέροντα
παρασιτούν εις βάρος του δημοσίου και του λαού με τον πλέον κοτζαμπάσικο τρόπο,
κάνοντας ταυτόχρονα δουλειές υπέρ των πατρώνων τους ενώ ενδύονται το μανδύα του
εκσυγχρονισμού, πετυχαίνοντας έτσι την εμπέδωση της ιδεολογικής ηγεμονίας τους.
Αυτός ο διχαστικός και κοτζαμπάσικος
«ευρωπαϊσμός» της διαρκούς υπανάπτυξης, ιστορικά έχει πετύχει να διαθέτει τέτοια
ισχύ ώστε πρώτον να δυναμιτίζει κάθε συζήτηση ουσίας περί της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
του ευρώ και του ρόλου της χώρας -λες και μια σειρά κοινωνιών που δε μετέχουν στο
ευρώ ή και στην ΕΕ έχουν βυθιστεί στην παρακμή- και δεύτερον να διαμορφώνει το λόγο
ενός μεγάλου τμήματος της αριστεράς σε φιλό -ή αντί- ευρώ κατεύθυνση, σε βαθμό που
να ανάγει την κρίσιμη αλλά σε κάθε περίπτωση τακτικού χαρακτήρα επιλογή σε ζήτημα
ανώτερο της στρατηγικής στόχευσης, δηλαδή του οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου
της χώρας.
Το πρόβλημα των συμφερόντων αυτών
με το ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η στόχευση του πρωθυπουργού, που κάθε άλλο παρά ριζοσπαστική
είναι αλλά πρώτον ότι αντικειμενικά η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές αποτέλεσε κίνηση
ανάτασης -έστω πρόσκαιρης- του λαού απέναντι στο φόβο. και δεύτερον ότι μέσα στο
ΣΥΡΙΖΑ -και όχι μόνο φυσικά- υπάρχουν κομμουνιστές και σοσιαλιστές που παρά τις
όποιες ανεπάρκειές του επιθυμούν την αλλαγή μοντέλου στη χώρα, επιδίωξη που εξαιτίας
της κρίσης μπορεί να τύχει ευρύτερης απήχησης εφόσον αρθρωθεί σε ένα συνεπές πρόγραμμα.
Έτσι, σε συνδυασμό με την επιλογή του ξένου παράγοντα να ταπεινώσει την απολύτως
πρόθυμη για σχεδόν κάθε συμβιβασμό ελληνική, σοσιαλδημοκρατική κατ' ουσίαν κυβέρνηση,
προκειμένου να παραμείνει χωρίς την ελάχιστη ρωγμή η νέα δομή της ευρωζώνης, η ελληνική
ολιγαρχία επιδιώκει συνθήκες αποσταθεροποίησης στη χώρα, προκειμένου να διχάσει,
να τρομοκρατήσει και είτε να οδηγήσει την κυβέρνηση πρώτα στην ταπείνωση και μετά
στην πτώση- σταδιακά- είτε κατευθείαν στην ανατροπή της. Στρατηγικά δε, επιδιώκει
να διασφαλίσει ότι το νέο μοντέλο καπιταλισμού της κοινωνικής διάλυσης και της νεοαποικιακής
εξάρτησης θα στερεωθεί για τα καλά. Με άλλα λόγια η ολιγαρχία φωνάζει μπροστά για
να γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης και- γιατί όχι;- και η αποθήκη της, με όπλο
το φόβο, προκειμένου να κρατήσει το λαό και ειδικότερα τα θύματα της κρίσης δέσμια
της παρακμής στην οποία βυθίζονται.
Αυτοί είναι εν τέλει οι «ευρωπαϊστές»,
τουλάχιστον στον πυρήνα τους: οι κήνσορες
της παρακμής και της εξάρτησης, που δε θα διστάσουν ούτε λεπτό να διχάσουν
και να ταπεινώσουν το λαό προκειμένου να λεηλατούν τη χώρα.