ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΚΑΘΕ ΕΚΔΟΧΗ ΥΠΕΡΛΙΤΟΤΗΤΑΣ

Του ΠΑΝΟΥ ΚΟΣΜΑ*

Με μια κί­νη­ση που δεν αφή­νει πε­ρι­θώ­ρια πα­ρερ­μη­νεί­ας, οι δα­νει­στές, δη­λα­δή οι κυ­ρί­αρ­χοι πόλοι του δυ­τι­κού ιμπε­ρια­λι­σμού, κα­τέ­στρε­ψαν ορι­στι­κά τη βι­τρί­να της υπο­τι­θέ­με­νης δια­πραγ­μά­τευ­σης, απο­κα­λύ­πτο­ντας ότι γι’ αυ­τούς «το ανώ­τα­το στά­διο της δια­πραγ­μά­τευ­σης είναι ο ωμός εκ­βια­σμός». Δεν είναι βέ­βαια η πρώτη φορά που οι δα­νει­στές χρη­σι­μο­ποιούν τον ωμό εκ­βια­σμό τους τε­λευ­ταί­ους μήνες, αρ­χί­ζο­ντας από το δε­κα­ή­με­ρο που προ­ε­τοί­μα­σε τη συμ­φω­νία της 20ής Φε­βρουα­ρί­ου. Είναι όμως η πρώτη φορά που αυτός συ­νο­δεύ­ε­ται τόσο εμ­φα­νώς από εκ­δη­λώ­σεις μόλις υπο­κρυ­πτό­με­νου φόβου αν όχι πα­νι­κού για τις συ­νέ­πειες όχι μόνο μιας «ρήξης» αλλά έστω και ενός «ατυ­χή­μα­τος» στη δια­δι­κα­σία της δια­πραγ­μά­τευ­σης με την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση.

Από τη μια, λοι­πόν, ο πλα­νή­της όλος (από τον Ομπά­μα και τη Μέρ­κελ μέχρι τον Γιούν­κερ και τον Σουλτς) «νου­θε­τεί» –με άκομ­ψο έως ωμό τρόπο– την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση να «συ­νε­τι­στεί» και να συμ­βι­βα­στεί με τη χωρίς πε­ρι­στρο­φές υλο­ποί­η­ση ενός σκλη­ρού προ­γράμ­μα­τος, από την άλλη το ΔΝΤ προ­τεί­νει το ίδιο τη συ­γκέ­ντρω­ση των δό­σε­ων στο τέλος του μήνα και απο­δέ­χε­ται ακα­ριαία τη... δική του πρό­τα­ση ώστε να μην «ανοί­ξει μύτη» στις πε­ρι­βό­η­τες αγο­ρές τους. Από τη μια υπο­βάλ­λουν προ­τά­σεις που γνω­ρί­ζουν και οι ίδιοι ότι δεν θα γί­νουν απο­δε­κτές, από την άλλη το «ελ­λη­νι­κό ζή­τη­μα» πα­ρό­τι εκτός επί­ση­μης ατζέ­ντας, είναι βα­σι­κό στη Σύ­νο­δο των G7, ενώ ο Ομπά­μα κάνει αγω­νιώ­δη ρα­ντε­βού με τον υπουρ­γό του των Οι­κο­νο­μι­κών Τζ. Λιου για το «ελ­λη­νι­κό ζή­τη­μα» και δη­λώ­νει ότι πρέ­πει να απο­φευ­χθεί πάση θυσία η έξο­δος της Ελ­λά­δας από την Ευ­ρω­ζώ­νη.

Η ΚΡΙΣΗ ΣΤΟ ΥΠΟ­ΒΑ­ΘΡΟ

Η αντι­φα­τι­κή αυτή ει­κό­να οφεί­λε­ται σε έναν και τον αυτό σο­βα­ρό λόγο: τη βαθιά κρίση του κα­πι­τα­λι­στι­κού-ιμπε­ρια­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος, που 7 χρό­νια ύστε­ρα από το πρώτο της ξέ­σπα­σμα όχι μόνο δεν έχει τι­θα­σευ­τεί, αλλά σοβεί αδιέ­ξο­δη και διαρ­κώς πε­ρι­πλε­κό­με­νη. Μόνο στο πλέον πρό­σφα­το διά­στη­μα, το αγα­πη­μέ­νο τους παιδί η Ου­κρα­νία χρε­ο­κό­πη­σε, τα χρη­μα­τι­στή­ρια έχουν πάρει την κάτω βόλτα, οι αγο­ρές ομο­λό­γων δια­κρί­νο­νται από υψηλή με­τα­βλη­τό­τη­τα (όπως «κομψά» δια­τύ­πω­σε ο Μάριο Ντρά­γκι την κα­τά­στα­ση εκτί­να­ξης των spreads των κρα­τι­κών ομο­λό­γων ακόμη και της Γερ­μα­νί­ας, άρα και του κό­στους δα­νει­σμού για τα κράτη), το ΔΝΤ συ­στή­νει στην αμε­ρι­κα­νι­κή ομο­σπον­δια­κή κε­ντρι­κή τρά­πε­ζα (FED) να μην ανε­βά­σει ακόμη τα επι­τό­κια του δο­λα­ρί­ου και ανα­θε­ω­ρεί προς τα κάτω τις προ­βλέ­ψεις του για την ούτως ή άλλως ασθε­νι­κή αμε­ρι­κα­νι­κή ανά­πτυ­ξη κ.λπ. Αλλά και στην ίδια την Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση, τα «άγχη» για το δη­μο­ψή­φι­σμα της Μ. Βρε­τα­νί­ας για πα­ρα­μο­νή ή όχι στην Ένωση, η «πληγή» της Ου­κρα­νί­ας στα ανα­το­λι­κά της, το μείγ­μα οι­κο­νο­μι­κής στα­σι­μό­τη­τας και απο­πλη­θω­ρι­σμού που επι­μέ­νει, αλλά πάνω απ’ όλα το «ελ­λη­νι­κό ρήγμα», όχι μόνο κα­θη­λώ­νουν το ευρώ σε κα­θο­δι­κή πο­ρεία, αλλά εντεί­νουν τις ανη­συ­χί­ες για την τύχη της ίδιας της ΕΕ και της Ευ­ρω­ζώ­νης.

Η ερ­μη­νευ­τι­κή βάση αυτής της αντι­φα­τι­κό­τη­τας είναι λοι­πόν το γε­γο­νός ότι το σύ­στη­μα είναι εξαι­ρε­τι­κά ευά­λω­το: Είναι λόγω της κρί­σης που εκ­βιά­ζουν για ένα πρό­γραμ­μα σκλη­ρής λι­τό­τη­τας, για ένα νέο σκλη­ρό μνη­μό­νιο –αλ­λιώς, το μή­νυ­μα ότι σε μια χώ­ρα-μέ­λος ανα­τρέ­πε­ται ή έστω με­τριά­ζε­ται ου­σια­στι­κά η λι­τό­τη­τα, θα απο­κτή­σει δια­λυ­τι­κή δυ­να­μι­κή για το οι­κο­δό­μη­μα της Ευ­ρω­ζώ­νης και κατ’ επέ­κτα­ση της ΕΕ και θα πυ­ρο­δο­τή­σει τον ξερό λόγω της πα­ρα­τει­νό­με­νης κρί­σης «κάμπο» του πα­γκό­σμιου συ­στή­μα­τος. Είναι επί­σης λόγω της κρί­σης που κρα­τούν και την ανα­πνοή τους έχο­ντας στή­σει ένα πα­γκό­σμιο πα­ρα­τη­ρη­τή­ριο «έγκαι­ρης προει­δο­ποί­η­σης» με στόχο να εντο­πί­ζο­νται και ελέγ­χο­νται κατά το δυ­να­τόν άμεσα οι υπο­ψή­φιες «θρυαλ­λί­δες» –και η Ελ­λά­δα συ­νι­στά την κο­ρυ­φαία με­τα­ξύ αυτών.

Προ­σω­ρι­νό συ­μπέ­ρα­σμα, απο­φα­σι­στι­κής πο­λι­τι­κής ση­μα­σί­ας: Είναι υπο­χρε­ω­μέ­νοι να εκ­βιά­ζουν, και όταν εκ­βιά­ζουν το «εν­νο­ούν», αλλά είναι ταυ­τό­χρο­να εξαι­ρε­τι­κά ευά­λω­τοι, το σύ­στη­μά τους και οι ίδιοι. Αν εμείς δεν αφή­σου­με πε­ρι­θώ­ρια, αν αρ­νη­θού­με απο­φα­σι­στι­κά να γί­νου­με θύ­μα­τα των εκ­βια­σμών τους, τότε οι εκ­βια­σμοί τους μπο­ρεί να απο­δει­χτούν «μπλό­φα». Αλ­λιώς, θα απο­δει­χτούν «πραγ­μα­τι­κοί», πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο απ’ όσο πραγ­μα­τι­κά είναι!

ΟΙ 47 ΣΕ­ΛΙ­ΔΕΣ

Το τε­λε­σί­γρα­φο των δα­νει­στών είναι προ­φα­νές ότι απο­τε­λεί πο­λι­τι­κό εκ­βια­σμό! Οι προ­τά­σεις του είναι τέ­τοιες ώστε να ξε­περ­νούν τα όρια του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της κυ­βέρ­νη­σης. Είναι «μα­νι­φέ­στο» βί­αι­ης ανα­τρο­πής της! Είναι η υπερ­λι­τό­τη­τα των μνη­μο­νί­ων στην ακραία της, «αυ­το­κρα­το­ρι­κή» εκ­δο­χή. Αλλά και η πρό­τα­ση της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης, με το κεί­με­νο των 47 σε­λί­δων που διέρ­ρευ­σε (!!!) από διε­θνή ει­δη­σε­ο­γρα­φι­κά μέσα, είναι επί­σης εκ­δο­χή μνη­μο­νια­κής υπερ­λι­τό­τη­τας. Το γε­γο­νός μά­λι­στα ότι κα­τα­τί­θε­ται «οι­κειο­θε­λώς» (πράγ­μα που την ανα­κη­ρύσ­σει «αρι­στε­ρό όριο» της πι­θα­νής συμ­φω­νί­ας) και ότι ήδη βλέ­πουν το φως της δη­μο­σιό­τη­τας διαρ­ρο­ές περί κυ­βερ­νη­τι­κής διά­θε­σης για εν­σω­μά­τω­ση σ’ αυτήν μέ­τρων από την πρό­τα­ση των δα­νει­στών, ση­μαί­νει ότι η όποια συμ­φω­νία θα είναι με­τα­το­πι­σμέ­νη προς την πλευ­ρά των δα­νει­στών, εξα­λεί­φο­ντας ακόμη και τα αδύ­να­μα στοι­χεία που έχει ως πρό­τα­ση «ήπιας υπερ­λι­τό­τη­τας» (η διαρ­κής επι­δεί­νω­ση των μορ­φών της μνη­μο­νια­κής βαρ­βα­ρό­τη­τας μας υπο­χρε­ώ­νει σε λε­κτι­κούς και εκ­φρα­στι­κούς «βαρ­βα­ρι­σμούς»...).

Επί­σης, η κα­τά­θε­ση της ελ­λη­νι­κής πρό­τα­σης των 47 σε­λί­δων απο­τε­λεί «αρι­στε­ρό όριο» και στην πε­ρί­πτω­ση που πάμε σε νέα «εν­διά­με­ση» συμ­φω­νία με νέα πα­ρά­τα­ση του υπάρ­χο­ντος προ­γράμ­μα­τος –που ση­μαί­νει ότι η «συ­νο­λι­κή» συμ­φω­νία που σε αυτή την πε­ρί­πτω­ση θα ακο­λου­θή­σει θα με­τα­το­πί­σει το μνη­μο­νια­κό πλαί­σιο στο έδα­φος της συ­νο­λι­κής πρό­τα­σης των δα­νει­στών!

Πέραν όλων αυτών όμως, μια συμ­φω­νία με νέα-υψη­λή φο­ρο­ε­πι­βά­ρυν­ση για τα λαϊκά και μι­κρο­με­σαία στρώ­μα­τα (ει­σφο­ρά αλ­λη­λεγ­γύ­ης, ΦΠΑ, ΕΝΦΙΑ), με σα­ρω­τι­κές ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, με ρυθ­μί­σεις για τα κόκ­κι­να δά­νεια και την προ­στα­σία της πρώ­της κα­τοι­κί­ας χει­ρό­τε­ρες και από την πρό­τα­ση Χα­τζη­δά­κη, με τις «κόκ­κι­νες γραμ­μές» σε ερ­γα­σια­κά-ασφα­λι­στι­κό να ξε­θω­ριά­ζουν και με το πρό­γραμ­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να «πα­γώ­νει μέχρι νε­ω­τέ­ρας» στο πλαί­σιο της δέ­σμευ­σης για απο­φυ­γή των «μο­νο­με­ρών ενερ­γειών», ση­μαί­νει ότι όχι απλώς δια­τη­ρεί­ται το εγκα­τε­στη­μέ­νο τα τε­λευ­ταία χρό­νια μνη­μο­νια­κό «κα­θε­στώς», αλλά επι­δει­νώ­νε­ται ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο.

Κάτι τέ­τοιο είναι απλώς αδια­νό­η­το και απα­ρά­δε­κτο! Η ιστο­ρι­κή δέ­σμευ­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ήταν η κα­τάρ­γη­ση των μνη­μο­νί­ων και η ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας, όχι η ανα­δια­πραγ­μά­τευ­ση των όρων τους. Ήταν η ανα­δια­πραγ­μά­τευ­ση της δα­νεια­κής σύμ­βα­σης, κι όχι η δια­πραγ­μά­τευ­ση της λαϊ­κής εντο­λής και του προ­γράμ­μα­τός του και μά­λι­στα μέχρι του ση­μεί­ου να ακυ­ρω­θούν εντε­λώς. Επι­πλέ­ον, μια τέ­τοια προ­γραμ­μα­τι­κή-πο­λι­τι­κή ανα­τρο­πή θα οδη­γή­σει ανα­πό­φευ­κτα και στην ανα­τρο­πή της ίδιας της κυ­βέρ­νη­σης με κορμό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στη ρήξη των σχέ­σε­ών του με την ερ­γα­τι­κή τάξη και τα λαϊκά στρώ­μα­τα, στη δη­μιουρ­γία κρί­σης πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης με «θύμα» τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και με ευ­νοη­μέ­νες τις πιο επι­θε­τι­κές δυ­νά­μεις του μνημονια­κού τόξου και του συ­στή­μα­τος.

Αν η πρό­τα­ση των δα­νει­στών είναι απλώς αδια­νό­η­τη γε­νι­κώς, η πρό­τα­ση της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης είναι αδια­νό­η­τη για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ: δεν είναι πρό­τα­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δεν μπο­ρεί να γίνει απο­δε­κτή ούτε καν να συ­ζη­τη­θεί, «κα­τα­ψη­φί­ζε­ται»!

rproject.gr