«…Και οι άνθρωποι λησμόνησαν όλους τους θεούς
εκτός από τοκογλυφία, λαγνεία, εξουσία»,
T. Eliot.
«Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία»·
κωμικοτραγικές συνθήκες ζει η αποικία.
Πανηγυρίζουν οι πολιτικοί γιατί η βουλή υπερψήφισε των αποικιοκρατών τα μέτρα και με τις οδηγίες τους θα νομοθετήσει.
Μαζί τους, το πλήθος των αργόσχολων που εκτρέφει η μητρόπολη της αποικίας· μαζί τους και η ανώτερη τάξη, που θα δει τα κέρδη της να αυξάνουν.
Γιατί, το Ράιχ που διοικεί την αποικία δεν αποσκοπεί μόνο σε κέρδη απ’ τη λεηλασία αλλά και στην υποταγή του λαού στην εξουσία, ώστε λιτά να ζει με φτηνό κόστος εργασίας.
Στην αποικία ο τρόμος μιας επερχόμενης καταστροφής απλώνεται: μη τυχών το νόμισμα αλλάξει, που η μητρόπολη επέβαλε για να την ελέγχει.
Γι αυτό η κυβέρνηση που εντολή πήρε τους αποικιοκράτες για να διώξει, τελικά, συμφώνησε μαζί τους ότι πιο αυστηρά μέτρα απαιτούνται για να παραμείνει το νόμισμα στην αποικία που τους θεούς της αντικατέστησε.
«Χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ», αλλά με «πόνο ψυχής», ο πρωθυπουργός-που ανακηρύχτηκε σε εθνικό ηγέτη- ανακοίνωσε ότι η ταπεινωτική συνθήκη έγινε για το νόμισμα της αποικίας· γι αυτό πανηγυρίζουνε στην αποικία-αν και αυτό ήταν επιλογή της Αυτοκρατορίας που δεν ανέχεται την όποια εθνική ανεξαρτησία.
Στην αποικία, η Δημοκρατία-αλλά και η ελευθερία- είναι ένα εθνικό μνημείο σαν τον Παρθενώνα, αφού οι αποφάσεις παίρνονται από το Ράιχ και την Αυτοκρατορία και ο λαός προσχηματικά ρωτιέται.
Και όσοι αντιστέκονται ή αναρωτιούνται, θεωρείται ότι σπέρνουν τη διχόνοια και καταστρέφουν την ομοψυχία ή είναι προδότες που αμφισβητούν τον «εθνικό μονόδρομο» του έθνους που είναι η υποταγή στο Ράιχ.
Και όσοι πολιτικοί αμφισβητούν τις αποφάσεις απαξιώνονται με επιχειρήματα σαν αυτά που εκστόμισε υπουργός υποστηρικτής της συμφωνίας:
«Τώρα αντιληφθήκανε ότι ζούσαμε (κι ευημερούσαν μερικοί ακόμα και «συνοδοιπόροι») ως τριτοκοσμική χώρα κι ότι αυτός ο τρόπος δεν είναι συμβατός με τη σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία;»
Οι ευρωπαίοι είπαν:«μια νεο-αποκία δεν είναι αρκετή, θέλουμε μια κανονική αποικία». (Paul Murphy)
«να έφθασε ο καιρός να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή» (Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, Καβάφης)
Όμως, το πείραμα που γίνεται στην αποικία δεν θα ευοδωθεί αν ο λαός δεν δείξει συναίνεση στον αυτοεξευτελισμό του, μετά τη δέουσα πλύση εγκεφάλου.
Γι αυτό, για την αναμόρφωση της αποικίας, οι λέξεις έχουν μεγάλη σημασία, ώστε να εμπεδωθεί το πνεύμα της σύγχυσης, της υποταγής και της απελπισίας:
Το όχι σημαίνει ναι,
η αξιοπρέπεια δουλεία,
η ελπίδα απελπισία,
η ευθύνη υποταγή,
η εμπιστοσύνη εξαπάτηση,
η πρόοδος φτώχεια,
η δημοκρατία αυθαιρεσία,
ο πατριωτισμός εθελοδουλία,
η ευθύνη συμμόρφωση,
η εθνική ευθύνη προδοσία,
το καθήκον δοσιλογισμός,
η ανάπτυξη λεηλασία,
η μεταρρύθμιση εκμετάλλευση,
η αριστερά δεξιά,
ο ευρωπαϊσμός αυτοεξευτελισμός.
http://tsak-giorgis.blogspot.gr/