Οι καμπές της Ιστορίας δίνουν την δυνατότητα να βλέπεις τα γεγονότα, αν όχι απ το ύψος των περιστάσεων από το ύψος που σε οδηγεί η πραγματικότητα. Οπως ακριβώς όταν βρίσκεσαι σε ένα βουνό μπορείς να βλέπεις πράγματα που δεν ξέρεις πως υπάρχουν, την θέα των πραγμάτων, τα μονοπάτια που σε οδήγησαν στο ύψωμα, τον ορίζοντα, αλλά αδυνατείς να δεις τις λεπτομέρειες που συνθέτουν την εντυπωσιακή ολότητα
Ζούμε σε μια σημαντική καμπή της ιστορίας της χώρας. Αυτό μας επιτρέπει να διακρίνουμε τις συγκλονιστική θέα των ιστορικών γεγονότων, αλλά όχι όσα την συνθέτουν. Βλέπουμε το δάσος αλλά όχι το δέντρο.Τα χρώματα αλλά όχι τα υλικά που τα δημιουργούν αλλά ούτε και τον τρόπο. Σκαρφαλωμένοι σε αυτή την καμπή, βλέπουμε που ήταν και που έφτασαν τα πράγματα, αλλά όχι ποιοι ευθύνονται.
Ανήκει στην ευθύνη της ιστορικής έρευνας το συμπέρασμα για την ευθύνη του Γιάνη ή του Γιάννη, του Αλέξη ή της Ανγκελας.
Δεν φιλοδοξώ να παίζω τον ρόλο του αναλυτή αυτής της ιστορικής πραγματικότητας, που είναι σε εξέλιξη, αλλά μπορώ να δω από το ύψωμα όσων φαίνονται. Σε αυτή την πορεία υπήρξαν δυο σημαντικά λάθη, που οδήγησαν στο αδιέξοδο και στον εγκλωβισμό της πιο μεγάλης προοδευτικής δύναμης εξουσίας τον τελευταίων χρόνων σ' αυτό, που όχι μόνο απευχόταν αλλά και καταδίκαζε.
Το πρώτο είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά την ανάληψη της εξουσίας, έκανε ένα αντιδιαλεκτικό διαχωρισμό μεταξύ του μετώπου στο εσωτερικό με το μεγάλο μέτωπο της οικονομίας και της διαπραγμάτευσης. Επικράτησε η άποψη πως πρώτα θα τακτοποιηθεί το θέμα με τους δανειστές και μετά θα ασχοληθούμε με την χώρα. Αυτό ήταν ένα μεγάλο λάθος. Η αδράνεια της κυβέρνησης στο εσωτερικό, η αργοπορία της να χτυπήσει την διαφθορά και την διαπλοκή, έδωσε λάθος μηνύματα και επιπλέον την εγκλώβισε στην διαπραγμάτευση.
Αυτό που εμποδίζει μια διαπραγμάτευση να γίνει συνθηκολόγηση, είναι η δύναμη που επιδεικνύει ο διαπραγματευτής. Χωρίς επίθεση στο εσωτερικό, χωρίς επίδειξη δύναμης απέναντι στην διαπλοκή, η κυβέρνηση ήταν ένας αδύναμος παίχτης που θεωρητικολογούσε. Δεν είχε την υπόσταση της δύναμης που έπρεπε να πάρει στα σοβαρά οι δανειστές, την ριζοσπαστική λειτουργία που θα εξασφάλιζε την υποστήριξη του λαού, αλλά την εικόνα μιας ομάδας απέναντι στην οποία έπρεπε να βρεθούν οι κατάλληλες τακτικές για να καταρρεύσει.
Το δεύτερο λάθος είναι πως δόθηκε η δυνατότητα στους δανειστές να καταλάβουν πιο γρήγορα, πώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε καμιά πρόθεση να εγκαταλείψει το σενάριο του ευρώ, άρα μπορούσαν να τον εκβιάσουν με την ίδια φιλοευρωπαϊκή και φιλοευρωϊκή λογική που τους καλλιεργούσαν. Ακόμα και από άποψη τακτικής, η κυβέρνηση έπρεπε να εμείνει στην θέση πως δεν σκοπεύει να υποβάλλει τους Έλληνες σε οποιαδήποτε θυσία για το ευρώ. Επρεπε, δηλαδή, να αφήνει να εννοείται αλλά και να εξετάζει ένα άλλο σενάριο, το οποίο θα ήταν καταστροφικό για τους εκβιαστές της Ε.Ε.
τέτοια τακτική ή επιστημονική ανάλυση δεν υπήρχε και αυτό το γνώριζαν πολύ καλά οι δανειστές.
Να θυμίσω μόνο πως την κρίση στο Αιγαίο το 1987 ο Ανδρέας Παπανδρέου, αφού είχε ζητήσει να φύγει το Τουρκικό Σισμίκ απ τα διεθνή ύδατα, έκανε όλες τι κινήσεις που δήλωναν πώς ετοιμάζεται για πόλεμο. Ζήτησε το κλείσιμο των Αμερικάνικων βάσεων και υπέγραψε σύμφωνο μη επίθεσης με την γειτονική Βουλγαρία. Οπως αποκαλύφθηκε αργότερα, ο Παπανδρέου δεν είχε καμιά πρόθεση για πόλεμο, αλλά φρόντισε να δώσει την εντύπωση πώς είναι έτοιμος ακόμα και να τον κάνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπεισε κανέναν ότι είναι έτοιμος γ αυτόν τον πόλεμο. Ετσι κατέληξε στην διαπραγμάτευση των τακτικισμών και της κόπωσης. Τον πόλεμο τον έκαναν οι άλλοι.
hotdoc.gr